Hjuggu vér með hjörvi.
Hitt var ei fyr löngu,
er á Gautlandi gengum
at grafvitnis morði.
Þá fengu vér Þóru;
þaðan hétu mik fyrðar,
þá er ek lyngölun lagðak,
Loðbrók, at því vígi.
Stakk ek á storðar lykkju
stáli bjartra mála.
Hjuggu vér með hjörvi. Hitt var ei fyr löngu, er gengum at morði grafvitnis á Gautlandi. Þá fengu vér Þóru; fyrðar hétu mik Loðbrók þaðan, þá er ek lagðak lyngölun at því vígi. Ek stakk stáli bjartra mála á lykkju storðar.
We hewed with the sword. It was not long ago when we set about the slaying of the digging-wolf [SNAKE] in Götaland. That was when we married Þóra; people have called me Loðbrók (‘Hairy-breeches’) from the time when I stabbed the heather-fish [SNAKE] to death in that fight. I thrust the blade with bright ornaments at the loop of the earth [SNAKE].
[6, 7] þaðan, þá er ‘from the time when’: This phrasing illustrates the use of þaðan ‘thence, from there’, an adv. of place, being used in a temporal sense (cf. NN §2817; Fritzner: þaðan 2).