Ór skôru þá œrit
Atla menn til hvatla
harðir hjǫrva Nirðir
hjarta ógnarbjǫrtum.
Heldr Gunnari hœldu
hjǫrþings framir bǫrvar
— hann fekk harma sinna —
hugbyggð vegins tyggja.
Menn Atla, harðir Nirðir hjǫrva, skôru þá hjarta œrit til hvatla ór ógnarbjǫrtum. Framir bǫrvar hjǫrþings hœldu heldr hugbyggð vegins tyggja Gunnari; hann fekk harma sinna.
Atli’s men, the harsh Nirðir <gods> of swords [WARRIORS], then cut the heart much too quickly out of the battle-cheerful one [Hǫgni]. The aggressive trees of the sword-assembly [BATTLE > WARRIORS] praised very much the mind-settlement [HEART] of the slain lord to Gunnarr; he got [compensation] for his griefs.
[3] Nirðir ‘Nirðir <gods>’: This is m. nom. pl. of the name of the Old Norse god Njǫrðr. Skj B emends to Nirði (m. dat. sg.), apparently to avoid apposition, and takes the kenning to refer to Hǫgni, qualified by the adj. ógnarbjǫrtum ‘battle-cheerful’ (l. 4).
case: nom.
number: pl.