Ór skôru þá œrit
Atla menn til hvatla
harðir hjǫrva Nirðir
hjarta ógnarbjǫrtum.
Heldr Gunnari hœldu
hjǫrþings framir bǫrvar
— hann fekk harma sinna —
hugbyggð vegins tyggja.
Menn Atla, harðir Nirðir hjǫrva, skôru þá hjarta œrit til hvatla ór ógnarbjǫrtum. Framir bǫrvar hjǫrþings hœldu heldr hugbyggð vegins tyggja Gunnari; hann fekk harma sinna.
Atli’s men, the harsh Nirðir <gods> of swords [WARRIORS], then cut the heart much too quickly out of the battle-cheerful one [Hǫgni]. The aggressive trees of the sword-assembly [BATTLE > WARRIORS] praised very much the mind-settlement [HEART] of the slain lord to Gunnarr; he got [compensation] for his griefs.
[1] œrit: ‘b …’ papp25ˣ, R683ˣ
[1] œrit ‘much’: Lit. ‘sufficiently’. This form is conjectural. The mss have ‘b …’ but an initial vowel is required by alliteration and ‑r- is required by internal rhyme. Skj B and Hl 1941 supply œrit. Kock (Skald) suggests ǫrvir ‘brave’, which is less likely from the point of view of internal rhyme.