Lætr, sás Hákun heitir,
— hann rekkir lið — bannat
— jǫrð kann frelsa — fyrðum
friðrofs konungr ofsa.
Sjálfr ræðr alt ok Elfar
ungr stillir sá milli
— gramr á gipt at fremri —
Gandvíkr jǫfurr landi.
Konungr, sás heitir Hákun, lætr bannat fyrðum ofsa friðrofs; hann rekkir lið; kann frelsa jǫrð. Jǫfurr, sá ungr stillir, ræðr sjálfr landi alt milli Gandvíkr ok Elfar; gramr á at fremri gipt.
The king, who is called Hákon, prevents people [from engaging in] the violence of truce-breaking; he emboldens the host; he can protect the country. The prince, that young leader, himself rules the land all the way between the White Sea and the Götaälv; the lord has all the more outstanding good luck.
[4] konungr ‘the king’: Following Sveinbjörn Egilsson (SnE 1848-87, III), Möbius (SnE 1879-81, I, 74) and Konráð Gíslason (1895-7), Skj B takes this as the subject of the last clause of the helmingr: konungr kann frelsa jǫrð ‘the king can protect the country’ (ll. 3, 4). That results in an awkward tripartite line (l. 4) and in an otherwise unattested clause arrangement with the rel. clause preceding the main clause: sás heitir Hákun, lætr bannat … ‘[he] who is called Hákon prevents …’ (see NN §1294).
Masculine: gen. sing. -s; nom. pl. -ar/-jar
nom. pl. -ar | nom. pl. -jar | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
sing. | N A G D | hestr hest hests hesti | jǫkull jǫkul jǫkuls jǫkli | jǫtunn jǫtun jǫtuns jǫtni | ketill ketil ketils katli | niðr nið niðs nið |
pl. | N A G D | hestar hesta hesta hestum | jǫklar jǫkla jǫkla jǫklum | jǫtnar jǫtna jǫtna jǫtnum | katlar katla katla kǫtlum | niðjar niðja niðja niðjum |
horse | glacier | giant | kettle | kinsman |