Ek skil œrit gǫrla,
— erumk leið* fǫður reiði —
— harðr skyli drengr á dýrðir —
danskr hæll, hvat þú mælir.
Heldr vilk við stoð standa
staglútr drifinn úti,
váða Gerðr, an verðak
varmr á þínum armi.
Ek skil œrit gǫrla, danskr hæll, hvat þú mælir; reiði fǫður erumk leið*; drengr skyli harðr á dýrðir. Heldr vilk standa við stoð, staglútr drifinn úti, Gerðr váða, an verðak varmr á þínum armi.
I understand clearly enough, Danish lady, what you are saying; [your] father’s anger is hateful to me; a warrior should be hardy in glorious actions. I wish rather to stand beside the post, leaning like a forestay, storm-beaten out at sea, Gerðr <goddess> of garments [WOMAN], than to get warm in your arms.
[5] standa ‘stand’: Kock (Skald; NN §2447B), noting the lack of hending in this line, suggests that staldra ‘stop, pause’ has been replaced by the more common verb, but in the ONP citations, staldra is first recorded in the C16th, while stallra is the earlier form.