Rekit hefk Rǫgnvalds dauða
— rétt skiptu því nornir —
— nús folkstuðill fallinn —
at fjórðungi mínum.
Verpið, snarpir sveinar,
þvít sigri vér rôðum,
(skatt velk hônum harðan)
at Háfœtu grjóti.
Hefk rekit dauða Rǫgnvalds at fjórðungi mínum; nornir skiptu því rétt; nús folkstuðill fallinn. Verpið grjóti at Háfœtu, snarpir sveinar, þvít vér rôðum sigri; velk hônum harðan skatt.
I have avenged Rǫgnvaldr’s death for my quarter-share; the norns arranged that rightly; now the people’s support [RULER] is fallen. Throw stones at Háfœta (‘Long-legs’), brave lads, because we hold the victory; I choose hard tribute for him.
[8] Háfœtu: háfœttu F, J1ˣ, J2ˣ, Flat
[8] Háfœtu ‘Háfœta (“Long-legs”)’: Hálfdan háleggr ‘Long-legged’ Haraldsson. This form of the nickname is associated with Hálfdan in some medieval texts, no doubt influenced by the present lausavísa, comparably with þegjandi ‘silent’ applied to Þórir (see Note to Lv 1/7 and Indrebø 1922, 56; cf. Mundal 1993, 255-6). The epithet háfœta is a grammatically f. version of Hálfdan’s nickname háleggr ‘Long-legged’. Olsen (1942b, 43-4) suggests that it implies effeminacy on Hálfdan’s part, as a níð or deadly insult to his surviving kindred.