Gagn fekk gjǫfvinr Sygna
— gekk hildr at mun — vildra,
hinns á hæl fyr mǫnnum
hreinskjaldaðr fór aldri.
Dunðu jarlar undan
— eir fekka lið þeira —
— mannkyn hefr at minnum
morgun þann — til borgar.
Gjǫfvinr vildra Sygna fekk gagn, hinns hreinskjaldaðr fór aldri á hæl fyr mǫnnum; hildr gekk at mun. Jarlar dunðu undan til borgar; lið þeira fekka eir; mannkyn hefr þann morgun at minnum.
The gift-friend of prized Sygnir [NORWEGIAN KING = Haraldr] gained victory, he who, bright-shielded, never took to his heels before men; the battle went to his wish. The earls thundered away to the stronghold; their troop did not receive mercy; the race of men holds that morning in memory.
[1, 2] gjǫfvinr vildra Sygna ‘the gift-friend of prized Sygnir [NORWEGIAN KING = Haraldr]’: The variant gjafvinr would be equally acceptable; either reading is a hap. leg. The Sygnir are the people of Sogn, the district around Sognefjorden in western Norway. Skj B takes vildra as a comp. adj. qualifying n. acc. sg. gagn, hence ‘a better victory’, which is possible but assumes a more disjointed w. o. (and see NN §1135)