Rǫmm vas hildr, sús Hramma
harðéls viðir bǫrðusk,
— herr gekk snart at snerru —
sunnudags of unnin.
Flaut, þás feigir létu
fjǫr gnýstafir hjǫrva,
— þjóð sǫkk niðr at nauðum —
nár á hverri bôru.
Rǫmm hildr vas of unnin sunnudags, sús viðir harðéls Hramma bǫrðusk; herr gekk snart at snerru. Nár flaut á hverri bôru, þás feigir hjǫrva gnýstafir létu fjǫr; þjóð sǫkk niðr at nauðum.
A mighty battle was fought on a Sunday, which trees of the harsh storm of Hrammi <= Óðinn> [BATTLE > WARRIORS] waged; the army advanced keenly to the onslaught. A corpse floated on every wave, as the doomed staves of the din of swords [(lit. ‘din-staves of swords’) BATTLE > WARRIORS] gave up life; people sank down under duress.
[7] nauðum: ‘nauðr[…]’ H
[7] at nauðum ‘under duress’: This adverbial too could qualify any or all of the three clauses describing the enemy slain. In the arrangement adopted above it is taken with the intercalated þjóð sǫkk niðr ‘people sank down’ (as also by Kock in Skald and in NN §806, in a long list of disagreements with Skj B, and in ÍF 28 and Hkr 1991). Finnur Jónsson in Skj B takes it with létu fjǫr ‘gave up life’ (ll. 5-6).