Út rétt, allvaldr, skjóta
— ekin dúðisk rô — snekkju,
en þrítøgt skip þrautar
þann tíð í haf skríða.
Vægðit vendi sveigðum
veðr ótt of þér, dróttinn;
hlóðu hirðmenn prúðir
húnskript í Sigtúnum.
Allvaldr, rétt skjóta snekkju út, en [rétt] þrítøgt skip skríða þrautar í haf þann tíð; ekin rô dúðisk. Ótt veðr vægðit sveigðum vendi of þér, dróttinn; prúðir hirðmenn hlóðu húnskript í Sigtúnum.
Mighty ruler, you launched [lit. did launch] a warship out, and [made] the thirty-benched ship glide at full stretch over the sea at that time; the driven sailyard shuddered. The raging wind did not spare the swayed mast above you, lord; splendid retainers took down the decorated cloth of the mast-top [SAIL] in Sigtuna (Sigtúnir).
[3] þrautar: so 39, F, E, J2ˣ, þrauta Kˣ, papp18ˣ
[3-4] þrautar ... þann tíð ‘at full stretch ... at that time’: Þrautar seems to be an adverbial gen. sg., with a sense comparable to til þrautar ‘to the utmost, at full stretch’ (cf. ÞjóðA Har 6, also in a context involving a snekkja). Both it and þann tíð ‘at that time’ are best taken, as by most eds, with the cl. in ll. 3-4 in which they are embedded. Finnur Jónsson in Hkr 1893-1901 and Skj B construed þrautar with the cl. ekin r dúðisk ‘the driven sailyard shuddered’, and þann tíð ‘at that time’ with the cl. rétt skjóta ‘you launched’, but this creates an extremely disjointed cl. arrangement which is decried by Kock (NN §848).