The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

"Þá er nú enn at segja," segir Gestr, "at ek fór norðr til Danmerkr, ok settumst ek þar at föðurleifð minni, því at hann andaðist skjótt. Ok litlu síðar frétta ek dauða Sigurðar ok svá Gjúkunga, ok þótti mér þat mikil tíðendi."

Konungr mælti: "Hvat varð Sigurði at bana?"

Gestr svarar: "Sú er flestra manna sögn, at Guttormr Gjúkason legði hann sverði í gegnum sofanda í sæng Guðrúnar. En þýðverskir menn segja Sigurð drepinn hafa verit úti á skógi. En igðurnar sögðu svá, at Sigurðr ok Gjúka synir hefði riðit til þings nokkurs ok þá dræpi þeir hann. En þat er alsagt, at þeir vágu at honum liggjanda ok óvörum ok sviku hann í tryggð."

En hirðmaðr einn spyrr: "Hversu fór Brynhildr þá með?"

Gestr svarar: "Þá drap Brynhildr sjau þræla sína ok fimm ambáttir, en lagði sik sverði í gegnum ok bað sik aka með þessa menn til báls ok brenna sik dauða. Ok svá var gert, at henni var gert annat bál, en Sigurði annat, ok var hann fyrri brenndr en Brynhildr. Henni var ekit í reið einni, ok var tjaldat um guðvef ok purpura, ok glóaði allt við gull, ok svá var hún brennd."

Þá spurðu menn Gest, hvárt Brynhildr hefði nokkut kveðit dauð. Hann kvað þat satt vera. Þeir báðu hann kveða, ef hann kynni.

Þá mælti Gestr: "Þá er Brynhildi var ekit til brennunnar á helveg, ok var farit með hana nær hömrum nokkurum. Þar bjó ein gýgr. Hún var úti fyrir hellis dyrum ok var í skinnkyrtli ok svört yfirlits.

Hún hefir í hendi sér skógarvönd langan ok mælti: "Þessu vil ek beina til brennu þinnar, Brynhildr, ok væri betr, at þú værir lifandi brennd fyrir ódáðir þínar þær, at þú lézt drepa Sigurð Fáfnisbana, svá ágætan mann, ok opt var ek honum sinnuð, ok fyrir þat skal ek ljóða á þik með hefndarorðum þeim, at öllum sér þú at leiðari, er slíkt heyra frá þér sagt."

Eptir þetta ljóðast þær á, Brynhildr ok gýgr. Gýgr kvað:

"Skaltu í gegnum

ganga eigi

grjóti studda

garða mína.

Betr sæmdi þér

borða at rekja

heldr en at vitja

várra ranna.

Hvat skaltu vitja

af Vallandi,

hverflynt höfuð,

húsa minna?

Þú hefir vörgum,

ef þín vitja,

mörgum til matar

manns blóð gefit."

Þá kvað Brynhildr:



"Bregðu mér eigi,

brúðr ór steini,

þótt væra ek fyrr

í víkingu.

Ek mun okkar

æðri þykkja,

hvars eðli menn

okkart kunnu."

Gýgr kvað:

Þú ert, Brynhildr

Buðladóttir,

heilli verstu

í heim borin.

Þú hefir Gjúka

of glatat börnum

ok búi þeira

brugðit góðu."

Brynhildr kvað:

"Ek mun segja þér

sanna ræðu,

vélgjarnt höfuð,

ef þik vita lystir,

hvé gerðu mik

Gjúka arfar

ástalausa

ok eiðrofa.

Lét mik af harmi

hugfullr konungr,

átta systur

undir eik búa.

Var ek vetra tólf,

ef þik vita lystir,

þá er ek ungum gram

eiða svarðak.

Ek lét gamlan

gýgjar bróður,

Hjálmgunnar, næst

heljar ganga.

Gaf ek ungum sigr

Auða bróður.

Þar var mér Óðinn

ofgreypr fyrir.

Lauk hann mik skjöldum

í Skatalundi

rauðum ok hvítum.

Randir snurtust.

Þann bað hann slíta

svefni mínum,

er hvergi lands

hræðask kynni.

Lét hann um sal minn

sunnanverðan

hávan brenna

hrotgarm viðar.

Þar bað hann þegar einn

yfir um ríða,

þann er færði mér

Fáfnis dýnu.

Reið góðr Grana

gullmiðlandi,

þar er fóstri minn

fletjum stýrði.

Einn þótti hann þar

öllum betri

víkingr Dana

í verðungu.

Sváfum vit ok undum

í sæng einni,

sem hann bróðir minn

of borinn væri.

Hvárki mátti

hönd yfir annat

átta nóttum

okkart leggja.

Því brá mér Guðrún

Gjúkadóttir,

at ek Sigurði

svæfi í armi.

Þá varð ek þess vís,

at ek vilda eigi,

at þau véltu mik

í verfangi.

Munu við ofstríð

alls til lengi

konur ok karlar

kvikvir fæðask.

Vit skulum okkrum

aldri slíta,

Sigurðr, saman.

Sökkstu nú, gýgr."

Þá æpti gýgr ógurligri röddu ok hljóp inn í bjargit.