Ldn ch. 79b

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Loðmundr enn gamli hét maðr, en annarr Bjólfr, fóstbróðir hans; þeir fóru til Íslands af Vǫrs af Þulunesi. Loðmundr var rammaukinn mjǫg ok fjǫlkunnigr. Hann skaut fyrir borð ǫndvegissúlum sínum í hafi ok kvazk þar byggja skyldu, sem þær ræki á land. En þeir fóstbrœðr tóku Austfjǫrðu, ok nam (Loðmundr) Loðmundarfjǫrð ok bjó þar þenna vetr. Þá frá hann til ǫndvegissúlna sinna fyrir sunnan land. Eptir þat bar hann á skip ǫll fǫng sín, en er segl var dregit, lagðisk hann niðr ok bað øngvan mann vera svá djarfan, at hann nefndi. En er hann hafði skamma hríð legit, varð gnýr mikill; þá sá menn, at skriða mikil hljóp á bœ þann, er Loðmundr hafði búit á. Eptir þat settisk hann upp ok tók til orða: "Þat er álag mitt, at þat skip skal aldri heilt af hafi koma, er hér siglir út. "Hann hélt síðan suðr fyrir Horn ok vestr með landi allt fyrir Hjǫrleifshǫfða ok lendi nǫkkuru vestar; hann nam þar land, sem súlurnar hǫfðu komit, ok á milli Hafrsár ok Fúlalœkjar; þat heitir nú Jǫkulsá á Sólheimasandi. Hann bjó í Loðmundarhvammi ok kallaði þar Sólheima.

Þá er Loðmundr var gamall, bjó Þrasi í Skógum; hann var ok fjǫlkunnigr. Þat var eitt sinn, at Þrasi sá um morgun vatnahlaup mikit; hann veitti vatnit með fjǫlkynngi austr fyrir Sólheima, en þræll Loðmundar sá, ok kvað (falla) sjó norðan um landit at þeim. Loðmundr var þá blindr. Hann bað þrælinn fœra sér í dælikeri þat, er hann kallaði sjó, ok er hann kom aptr, sagði Loðmundr: "Ekki þykki mér þetta sjór." Síðan bað hann þrælinn fylgja sér til vatnsins, "ok stikk stafsbroddi mínum í vatnit. Hringr var í stafnum, ok hélt Loðmundr tveim hǫndum um stafinn, en beit í hringinn. Þá tóku vǫtnin at falla vestr aptr fyrir Skóga. Síðan veitti hvárr þeirra vǫtnin frá sér, þar til er þeir fundusk við gljúfr nǫkkur. Þá sættusk þeir á þat, at áin skyldi þar falla, sem skemmst væri til sjóvar. Sú er nú kǫlluð Jǫkulsá ok skilr landsfjórðunga.