Close

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

([Nú fór Sigurður leiðar sinnar og er hann var skammt kominn frá garði þá hittir hann Þormóð og hafði hann þar beðið Sigurðar. Fara þeir nú báðir saman á fund þeirra Skúfs og Bjarna og segja þeim slíkt sem í hafði gerst. Fer Skúfur þá og selur land Sigríðar og flytur í brott með sér allt búferli hennar, fer aftur til skips síns.

Einn aftan réðst Þormóður heiman. Hann tekur bát og reri yfir Eiríksfjörð um nóttina. Hann gengur frá skipi þar til er hann kemur á Löngunes. Hann fer til nausts Þórdísar og leggst þá niður og felst því að hann ætlaði að Böðvar mundi róa á sjá um daginn sem hann var vanur.

Og er á leið morguninn þá sér hann að þrír menn gengu frá bænum til skipsins. Þeir ræddu um það hvort Böðvar mundi heim koma um daginn því að hann hafði farið að binda um sár Ljóts á Langanes. Þormóður liggur sem áður þar sem hann var kominn því að hann var lítt gengur fyrir sárinu. Þeir húskarlarnir reru nú á fiski sem fyrir þá var lagt og er leið á daginn sér Þormóður að húskarlarnir róa að landi. Þormóði gerðist verkmikill fóturinn.

Maður hét Kár. Hann var verkstjóri Þórdísar. Hann var nú róinn með húskörlum. Hann var og frændi Böðvars.

Nú vinna þeir að fangi sínu og setja upp skip sitt og búa um. Veðri var þann veg farið að þoka var og úrvæta. Ganga þeir heim er þeir voru búnir. Þormóður heyrir að þeir ræða um að Böðvar væri heim kominn. Þormóður vildi hafa skipið yfir fjörðinn til Víkur. Og er þeir Kár voru nær að túngarði komnir þá mælti Kár: "Mér hefir eftir legið bolex mín og mun eg ganga eftir."

Þeir buðu að fara með honum en hann vildi það eigi, fer nú ofan snúðigt. Þormóður var þá kominn til skipsins og hefir þá fram sett. Kár lítur manninn og kennir Þormóð, snýr hann heim og ætlar að segja Böðvari hvað títt er. Þormóður sér Kár að hann snýr heim og vill Þormóður snúa eftir honum en honum var svo stirður fóturinn að hann mátti hvergi komast. Hann kastar þá öxinni eftir Kár og kom á fótinn fyrir neðan knésfótinn og beit úr kálfann úr fætinum. Kár haltrar heim og verður för hans sein. Þormóður tekur öxi sína og hleypur á skipið og rær frá landi og stefnir til bæjarins í Vík.

Þórdís hafði sofið um kveldið og er hún vaknar varpar hún mæðilega öndinni og mælti: "Hvort er Böðvar heim kominn eða eigi?"

Hann svarar: "Hér er eg móðir eða hvað vildir þú nú?"

Hún svarar: "Bíta mætti nú beitfiskur ef að borði væri dreginn," segir hún, "því að hér hefir verið Þormóður skógarmaður þinn í allan dag í nausti voru og hefir hann nú unnið á Kár frænda þínum og tekið bát þinn og rær nú yfir á fjörð og hygg eg að honum sé verkur í sári því er Ljótur veitti honum. Get eg og að honum verði eigi greiðfært yfir fjörðinn fyrir þoku sakar. Þætti mér eigi fjarri að vér færum til fundar við hann."

Böðvar sprettur þegar upp og mælti: "Búinn er eg þessarar ferðar," segir hann.

En er þau koma út fyrir dyr þá sjá þau hvar Kár haltrar og var hann þá kominn heim að húsunum en Þormóð sjá þau hvergi því að þokan var svo myrk.])

Þá fóru fimm húskarlar með Þórdísi. Þau róa á fjörðinn um nóttina. Þormóður heyrir róðurinn og mannamálið og grunar að Þórdís sé á för komin með húskörlum sínum. Sýnist honum þvígit vænni sinn kostur ef hann verður fundinn. Hólmur einn lítill var skammt frá Þormóði. Það var land lágt og gengu þar yfir háflæðar en eigi gekk þar sjór yfir að meðalsdögum. Það varð Þormóði fyrir að hann hvelfdi skipinu en hann leggst til hólmsins. Þarabrúk var um hólminn allan. Grefst Þormóður niður milli tveggja steina og ber á sig ofan þarann.

Þau Þórdís fara um nóttina og sjá um nóttina sorta nokkurn á sjónum og vita eigi hvað það er, róa að þangað og sjá að þar hvolfir skip á sjónum og eru árar í hömluböndum.

Húskarlar Þórdísar mæla þá: "Hér mun Þormóður hafa róið á stein upp og meiri von að hann sé drukknaður."

Þórdís segir: "Eigi mun Þormóður hér drukknað hafa heldur mun hann hafa orðið var við för vora og mun hann sjálfur hvelft hafa skipinu og gert það til þess að vér skulum hann ætla dauðan. En hann mun hafa svimið í hólminn og mun hann fólgist hafa. Nú skulum vér leggja skipið við hólminn og leita hér í hólminum. Nú skuluð þér stanga með spjótsoddum allan þenna hólma oftar en eitt sinn."

Þeir gerðu sem hún mælti og fundu hann eigi. Þá sýndist þeim örvænt vera að þeir fyndu hann.

Þórdís mælti: "Það hygg eg að hann sé hér í hólminum þótt þér finnið hann eigi. Nú ef Þormóður má heyra mál mitt þá svari hann mér ef hann hefir heldur manns hug en merar."

Þormóður heyrði hvað Þórdís mælti og vildi svara henni en hann mátti ekki mæla því að honum þótti sem tekið væri fyrir munn honum.

Nú fara þau Þórdís á brott við svo búið, taka skip það er hann hafði þangað haft og hafa það með sér. Nú er þau voru brottu stendur Þormóður upp úr brúkinu. Hann svimur þá þangað á leið sem honum þótti skemmst til lands. Hann hendir sker þau er á leiðinni voru og tók þar hvíldir. Og er skammt var til meginlands þá komst Þormóður á eitt sker og var þá orðinn svo að hann mátti hvergi þaðan komast.

Á þessi nótt dreymdi Grím bónda í Vík að maður kom að honum, vænn og merkilegur, meðalmaður vexti, riðvaxinn og herðimikill. Sá maður spurði Grím hvort hann vekti eða svæfi.

Hann svarar: "Eg vaki en hver ertu?"

Draummaður segir: "Eg er Ólafur konungur Haraldsson og er það erindi mitt hingað að eg vil að þú farir eftir Þormóði hirðmanni mínum og skáldi og veitir honum björg svo að hann megi þaðan komast sem hann liggur í einu skeri skammt frá landi. Nú segi eg þér þetta til merkja, að það er satt er fyrir þig ber, að sá maður útlendur er verið hefir á vist með þér í vetur og Gestur nefndist, hann heitir Steinar og er kallaður Helgu-Steinar. Hann er íslenskur maður og fór því hingað til Grænlands að hann ætlaði að hefna Þorgeirs Hávarssonar. En þó að Steinar sé garpur mikill og harðfengur þá mun honum verða lítils af auðið um hefnd eftir Þorgeir og mun hans harðræði annars staðar meiri fram koma."

Nú er Ólafur konungur hafði svo mælt þá vaknar Grímur. Hann vekur Gest og bað hann upp standa. Hann gerir svo og tekur vopn í hönd sér, gengur út með Grími. Setjast þeir niður og mælti Grímur: "Hvað segir þú til þess hvað þú heitir?"

Gestur segir: "Manstu það Grímur hvað eg sagði til þess?"

Grímur svaraði: "Man eg það víst hvað þú nefndist en að því spyr eg hvort þú heitir svo sem þú nefndist."

Gestur svarar: "Hví eigi?"

Grímur mælti: "Því ef þú heitir Steinar og ert kallaður Helgu-Steinar á þínu landi?"

Gestur mælti: "Hver sagði þér að svo væri?"

Grímur svaraði: "Ólafur konungur."

Gestur mælti: "Hvenær fannstu hann Ólaf konung?"

Þá svaraði Grímur og sagði honum drauminn.

Hann svarar: "Satt er það í drauminum er til mín kemur."

Nú fara þeir Steinar að leita Þormóðar og finna hann þar sem Ólafur konungur hafði til vísað, færa hann heim í Vík og varðveita hann þar á laun og græða hann. Og er hann var heill maður orðinn þeirra áverka er Ljótur hafði á honum unnið þá flytur Steinar Þormóð til skips þeirra. Skúfur var þá eigi við skip. Réðst Steinar þá brott úr Vík og er þá við skip og svo Þormóður. Skúfi frestast mjög allt þar til er lokið var þinginu. Böðvar Þórdísarson gerði sekjan Sigurð Sigríðarson um áverka við Ljót.

Eftir þingið var Skúfur albúinn til brottferðar. Og þann morgun er Skúfur ætlaði út að sigla fóru þeir Þormóður og Gestur í óleyfi Skúfs frá skipi á einum báti. Þeir fóru til Einarsfjarðar og inn eftir firðinum fyrir bæ Þórunnar. Þar sjá þeir fjóra menn á skipi sitja á fiski. Þeir kenna þar Ljót Þórunnarson. Þeir leggja þegar að Ljóti og berjast. Lýkur svo þessum fundi að Ljótur fellur og þeir menn þrír sem með honum voru á skipi.

Fara þeir Þormóður þá aftur til skips og var Skúfur þá búinn til siglingar. Stíga þeir þá á skip, Þormóður og Skúfur, en Steinar sest eftir. Fer hann þá til vistar í Brattahlíð til Þorkels. Skúfur og Bjarni láta í haf. Þeir fá góða byri. Ferst þeim vel, taka Noreg. Og er þeir voru landfastir þá skiptu þeir fé sínu. Hafði Bjarni skip úr félagi þeirra en Skúfur lausafé. Heldur Bjarni suður til Danmerkur og gengur út til Róms og sækir heim hinn heilaga Pétur postula og Pál postula.