Gísl ch. Add. 6

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú er þat fyrst at segja, at Kolbeinn, er fyrr var nefndr, gerir sér títt um kvámur til Þorbjarnar súrs, ok þykkir þat mest gaman at tala við Þórdísi. Ok eigi líðr svá lengi fram, áðr aðrir leggja þeim þetta til orðs. Ok svá er þetta í orðróm fært, at Þorbjörn, faðir hennar, verðr varr við, ok þykkir sem vera muni dagsatt. Talar hann þá við sonu sína, at honum þykkir þeira vera at ráða bætr á slíku.

Gísli kvað hægt að ráða bætr á því, er engi mein váru á, ‑ "ok kveðr þú eigi þat, er þér þykkir fjandskapr í, ef aðrir mæla?"

"Ek sé," kvað Þorbjörn, "at miklu er þetta meir á loft komit en nú stoði at drepa því niðr. Nú þykkir mér hitt miklu sannara, at þit bræðr munið vera óhlutvandir, enda mun lítil karlmennska með ykkr."

Gísli mælti: "Ger þú þér ekki angr at, faðir, um kvámur hans, en ek mun nú ræða við hann, at hann láti af kvámum hingat."

"Til slíks ertu glíkligastr," segir Þorbjörn, "at fara með bónorði til hans ok leggja þökk ok aufúsu á ok láta ok vesalliga, en hafast ekki at, þótt eigi sé látit at orðum þínum."

Nú gengr Gísli frá í brott, ok hætta þeir feðgar tali þessu. Ok næst, er Kolbeinn kom þangat, þá leiðir Gísli hann á götu um kveldit, er hann fór í brott, ok ræðir við hann, at hann vill eigi kvámur hans þangat lengr, ‑ "því at faðir minn gerir sér angr at um ferðir þínar, því at þat er mál manna, at þú glepir Þórdísi, systur mína, en föður mínum er þat ekki at skapi. Nú vil ek þat til vinna, ef þú vill fyrir mín orð gera, at ek vil færa þér heim leika ok gleði."

Kolbeinn mælti: "Hvat skaltu um slíkt ræða, er þú veizt, at engu gegnir? Veit ek eigi, hvárt mér er þungligra, angrlyndi föður þíns eða eftirlæti við hann."

Gísli svarar: "Eigi er þannig á at taka. Mun hér ok svá fara sem þar segir, at ek mun þat mest virða í þrautina, sem vili föður míns er. Nú þætti mér miklu skipta, at þú gerðir þetta fyrir mín orð, ok áttu þá slíkt at mér í annat sinn. En ek uggi, at oss líki verr, ef þú vill þverlyndi við haf a."

Kolbeinn svarar fá um, ok skiljast þeir við þat. Ferr Gísli heim, ok líðr nú svá um hríð, ok er nökkuru lengra milli um kvámur Kolbeins en verit hafði. Honum þykkir nú enn daufligt heima, ok ferr hann til Þorbjarnar.

Ok einn dag, er hann var þar kominn, sat Gísli í stofu ok smíðaði, ok váru þeir þar allir feðgar. Þorkell var inn kátasti við Kolbein, ok sátu þau þrjú á þverpalli, Þórdís ok Þorkell ok Kolbeinn. En er á leið daginn ok kvelda tók, þá standa þau upp ok gengu fram.Þeir váru eftir í stofunni feðgar,Þorbjörn ok Gísli.

Þá tekr Þorbjörn til orða: "Eigi hefir þér í hald komit bónríkit þitt. Er þat bæði, at meylig hefir orðit tiltekjan þín, enda ætla ek tvísýni á, með hváru yðr skal heldr telja bræðr, sonum eða dætrum. Nú er þat mikit at vita á gamalaldri at eiga þá sonu, er eigi þykkir meiri karlmennska yfir en þar sé konur aðrar, ok eruð þit ólíkir þeim bræðrum mínum, Gísla eða Ara."

Gísli segir: "Ekki þarftu svá mikit af slíku at taka, því at vant er at vita, hverja raun hverr gefr."

Ok nennir Gísli nú eigi lengr at heyra á hrakyrði hans ok gengr fram. Þeir ganga þá ór durunum út, Þorkell ok Kolbeinn, en Þórdís snýr þá til stofu. Gísli gengr út eftir þeim, ok gengu þeir nú allir saman. Enn vekr Gísli til við Kolbein, at hann léti af kvámunum. Hann kveðst ætla, at ekki myndi af því verða.

Gísli mælti: "Þá villtu lítils virða orð mín, ok munum vér þá verr leggja félagsskap várn en ek hefða ætlat."

"Ekki þykkjumst ek því valda," segir Kolbeinn.

Gísli mælti: "Annathvárt mun þó vera, at þú munt nökkurs verða at virða orð mín, eða ella vil ek sundr segja allri vináttu, þeiri er með oss hefir verit."

"Þú verðr því at ráða," segir Kolbeinn, "en ekki nenni ek at láta af kvámum mínum at heldr."

Gísli brá sverði ok hjó til hans, ok vannst Kolbeini þat at iullu. Þorkell lét sér mjök misboðit um verkit, en Gísli gengr heim í stofu. Þorbjörn spyrr, hversu gengit hafi þá bónríkit.

"Þat vil ek kalla," segir Gísli, "at vel hafi gengit, fyrir því at þat mæltumst vér nú við, er vér skilðum, at Kolbeinn mundi af láta af kvámum, svá at þér yrði angr at því."

"Þat mun því at eins," segir Þorbjörn, "ef hann er dauðr."

"Láttu þér þykkja at betr," segir Gísli, "at þinn vili sé gerr um þetta mál."

"Þá njóttu heill handa," sagði Þorbjörn, "ok kann þá vera, at ek eiga eigi dætr einar barna."