Gísl ch. Add. 5

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þeir menn eru nefndir þar í Súrnadal, er annarr hét Bárðr, en annarr Kolbeinn. Þeir váru báðir á ungum aldri ok vel fjáreigandi. Ekki var þó skylt með þeim. Þeir höfðu fyrir litlu misst feðra sinna í Englandsferð. Sá bær, er Bárðr bjó á, hét á Hellu, en á Granaskeiði, þar er Kolbeinn bjó á. Þeir váru mjök jafnkomnir at aldri við sonu Þprbjarnar súrs, ok váru þar hvárirtveggju inir mestu gleðimenn.

Nú í þenna tíma hefir höfðingjaskipti orðit meir en eitt í Nóregi, fyrir því at Eiríkr blóðöx Haraldsson tók konungdóm af föður sínum lifanda. En er Haralds missti við, þá kom Hákon vestan af Englandi ok fór þegar norðr til Þrándheims ok hittir fyrst Sigurð Hlaðajarl ok tjár fyrir honum, hvert ríki Hákon inn gamli hafði haft í Nóregi, faðir hans, ‑ "þætti mér þat okkat kaup vel fara, at þú heldir mik til konungs, en ek ynna þér slíkrar sæmðar sem faðir yðvarr hefir átt. Værir þú frjáls, en eigi ánauðigr, sem nú eru allir í landi þessu."

Þat hafði álag verit Haralds konungs ins hárfagra, at hann eignaðist jarðir allar í Nóregi, byggðar ok óbyggðar, ok jafnvel sjóinn ok vötnin. Skyldu allir hans jarðbyggjendur vera. Nú hugsar jarl þetta fyrir sér, ok virðist honum vel tal Hákonar, ok binda þeir nú fasta vináttu með sér. Jarl stefnir þá þriggja fylkja þing.

Nú er þingit er sett, stendr Hákon upp ok mælti svá: "Þat er öllum mönnum kunnigt, þeim sem hér eru komnir, at Haraldr inn hárfagri lagði Nóreg allan undir sik, allt norðan frá Finnmörk ok austr til Elfar. Var hann einvaldskonungr yfir öllum Nóregi. Átti hann ok fjölða sona, sem yðr er kunnigt, ok váru flestir vel mannaðir. En hann unni þeim misjafnt. Sendi hann suma brott í önnur lönd, en suma hafði hann innan hirðar við sér, ok var þat Eiríkr blóðöx, er hann hugði, at vera skyldi fyrir öllum sonum hans. Ok hlýddu því allir, sem hann vildi vera láta, meðan hann lifði. En nú hefir Eiríkr frændi mjök marga þá hluti látit vinna, er mikil óhæfa fylgir. Nú vil ek þess biðja yðr alla Þrændr, at þér hyggið at því at styrkja ok styðja þann til landstjórnar, er hagfelldari væri landsbyggðinni ok meir léti frændr sína hefjast af sér ok alþýðu en hinn, er niðra vill landsbyggðinni. Vil ek því lýsa, at ek vil öllum mönnum upp gefa óðul sín öll, þeim er til mín vilja snúast ok kalla mik konung."

Margir menn mæltu sín í milli. "Nú bregðr kynliga við. Hér er kominn Haraldr inn hárfagri ok er nú orðinn ungr í annat sinn, en þá var hann gamall, er vér sám hann síðast. Eða hví mun gegna? Eða mun hann eiga son nökkurn svá glíkan sér, at eigi megi kenna, hvárr er, fyrir útan þat, at annarr er ungr, en annarr er gamall, ok sjá maðr gefr oss aftr óðul vár ok föðurarf með góðvilja, en faðir hans tók af oss með ofríki?"

Nú mælti þat allr múgr, at þeir kváðust til konungs vilja yfir sér þann, er glíkastr væri Haraldi ok mesta góðvilja sýndi alþýðunni, en kváðust aldri vilja Eirík yfir sik, þann mann, er um útgarða færði frændr sína alla, eða Gunnhildi ok sonu hennar. Lýkr svá þinginu, at Hákon var til konungs tekinn. En er þetta spurðist í annat fylki ok it þriðja, hver réttarbót Þrændum var gefin, þá sendu menn orð til Hákonar konungs ok bjóðast allir til þjónustu við hann.

En er hann var konungr orðinn í Nóregi, þá var þat samtíða, er Þorbjörn súrr ok synir hans réðu fyfir í Súrnadal.