Harð ch. 45

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Signýju dreymdi draum þann að hún þóttist sjá tré mikið í hvílu þeirra Grímkels og fagurt mjög og svo miklar limar á að henni þótti taka yfir húsin öll en engi á blóminn á limunum.

Hún sagði Þórdísi fóstru sinni drauminn. Hún réð svo að þau Grímkell mundu barn eiga.

Og litlu síðar fæddi Signý barn. Það var sveinn. ... Hann var mikill og fríður og gekk eigi fyrr en hann var þrevetur og þótti það seinlegt um hann, slíkt frágerðaefni sem hann var um annað.

Þann dag er hofshelgi var haldin að Ölfusvatni, því að Grímkell var blótmaður mikill, sat Signý á stóli á miðju hofsgólfinu og bjóst um. Men hennar lá í knjám henni. Það var henni menjagripur. Þá gekk Hörður fyrsta frá stokki og laust höndunum báðum á kné henni og hraut menið úr knjám henni og brast í þrjá hluti er á gólfið kom.

Signý reiðist mjög og kvað illa hans göngu hina fyrstu, sagði og margar illar vera mundu og versta hina síðustu.

Grímkell kom að í því og tók upp sveininn ... og reiðist og fór til móts við þau Grím og Guðríði og biður þau taka við sveininum og þau vilja það gjarna. Þau áttu son ársgamlan er hét Geir.

Signý undi verr en áður síðan og var færra með þeim.

Enn dreymdi Signýju að hún sæi tré eitt mikið og ... í rótum en visnaði upp þaðan og væri á blómi mikill. Þórdís kvað hana eiga mundu meybarn og sagði mundu koma frá henni mikla ætt.