Ísls ch. 263

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Hrafn Oddsson var austur í Skarði þenna vetur sem fyrr var ritað með Andrési Sæmundarsyni mági sínum með sjöunda mann og veitti Andrés honum vel. Þórður Andrésson átti þá bú á Völlum og var vinátta mikil með þeim Hrafni með mágsemd. Þá fóru orð milli þeirra Gissurar og Hrafns að þeir mundu finnast á föstunni er á liði. Tóku hvorirtveggju því líklega. Þenna vetur þá er Gissur var suður farinn kom austan úr fjörðum til móts við Eyjólf Þorsteinsson Þorvarður Þórarinsson með sveit manna. Honum mislíkaði mjög dráp Kolbeins er hann var heimamaður hans um veturinn þótt hann væri skamma hríð. Þeir Þorvarður og Eyjólfur fóru þá vestur á sveitir, fyrst til Eyjafjarðar og þaðan til Skagafjarðar og komu þeir mjög á óvart á Silfrastaði. Geir bónda var sagt þá er þeir riðu sunnan að vellinum. Gekk hann þá út vel snúðigt. Og er hann kom mjög svo að kirkjugarðinum hleypti Hámundur vorbelgur sunnan í túnið. Geir fór þá til kirkju og hratt upp kirkjuhurðunni. Hámundur lagði spjóti í því og kom í kirkjuhurðina en eigi á Geir. Skildi svo með þeim. Þar voru þá flestir brennumenn þeir er á lífi voru í þessi ferð. Og þar var allur flokkurinn um nóttina og rændu öllu því er þeir komu höndum á en margt var áður í kirkju borið því að vís von þótti mörgum að þeir mundu koma á héraðið þegar Gissur væri í brottu. Töðu gáfu þeir mikla á Silfrastöðum. Um morguninn eftir riðu þeir upp í Tungu og fundu þann mann yfir hjá Stöpum er Snorri hét og var Brúsason. Hann sögðu þeir haldið hafa njósnum fyrir Gissuri. Þeir tóku hann og handhjuggu. Það var hinn næsta dag fyrir Maríumessu á föstu. Þeir riðu ofan í Geldingaholt og þaðan vestur til Langadals og gátu ekki náð þeim sem þeir vildu því að flestir voru suður með Gissuri. Þeir riðu brátt norður um heiði og settust þá á Grund í bú það er Hrani hafði þar varðveitt og Þórður átti. Þá voru flutt föng utan af Möðruvöllum. Um vorið litlu fyrir páska áður Oddur kom til Gissurar var fundur stefndur í Laugardal með Gissuri og Hrafni. Fór Andrés Sæmundarson í milli. Voru áður grið seld. Skyldu hvorir koma með tólfta mann en Gissur kom með fjóra tigu manna. Þótti Andrési Gissur þá eigi trúlegur og Þórði syni hans. Þeir voru þar báðir með Hrafni. Settust menn niður og töluðu úti og var Gissur þess að harðari í talinu er þeir höfðu lengur talað. Þá gekk að Hrafni Teitur Álason og mælti við hann eintal, bað hann öllu því játa er Gissur beiddi hann, kvað honum eigi annað duga mundu þar sem þá var komið. Og svo gerði Hrafn. Sór Hrafn þá Gissuri eiða, að hann skyldi aldrei honum í móti vera og aldrei veita brennumönnum í mót honum. Skildu þeir við það. Reið Hrafn vestur til sveita skírdagsnótt og langafrjádag allt hið efra um fjöll frá Skarði og kom vestur í Dala að páskum. Gissur sagði svo sjálfur síðan að hann kvaðst eigi vita hvað Hrafni hafði hlíft á þeim fundi því að hann kvaðst einráðið hafa áður fyrir sér að meiða hann að nokkuru, blinda eða gelda. Hrafn reið fyrst allt vestur í fjörðu og hafðist þar við um sumarið.