Ísls ch. 258

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú verður þar frá að hverfa. Þær Gróa og Ingibjörg gengu nú út að durunum. Gróa bað Ingibjörgu útgöngu. Það heyrði Kolbeinn grön frændi hennar og bað hana út ganga til sín. Hún kvaðst eigi það vilja nema hún kjöri mann með sér. Kolbeinn kvað eigi það mundu. Gróa bað hana út ganga en eg verð að leita sveinsins Þorláks systursonar míns, segir hún. Þorleifur hreimur var faðir hans. Sveinninn hafði út hlaupið áður og loguðu um hann línklæðin er hann kom ofan á völlinn. Hann var tíu vetra gamall. Komst hann til kirkju. Það er sumra manna sögn að Þorsteinn genja hryndi Gró inn í eldinn og þar fannst hún í anddyrinu. Kolbeinn grön hljóp inn í eldinn eftir Ingibjörgu og bar hana út til kirkju. Tóku þá húsin mjög að loga. Hallur Gissurarson kom litlu síðar að þeim hinum syðrum durunum og Árni beiskur með honum, fylgdarmaður hans. Þeir voru báðir mjög þreyttir og móðir af hita. Borði var skotið um þverar dyrnar. Hallur horfði lítt á og hljóp þegar út yfir borðið. Hann hafði sverð í hendi og ekki fleira vopna. Einar Þorgrímsson var nær staddur er Hallur hljóp út og hjó í höfuð honum með sverði og var það banasár. Og er hann féll hjó annar á fótinn hægra fyrir neðan kné svo að nær tók af. Þórólfur munkur frá Þverá ölgerðarmaður var nýgenginn áður út og var þar í túninu. Hann tók gæru er þar lá og skaut undir Hall þá er þeir Einar gengu frá honum. Hann kippti öllu saman Halli og gærunni á leið til kirkjunnar þá er þeir hugðu eigi að. En Hallur var fáklæddur og kom kuldi í sár hans. Munkurinn var og berfættur og kól hann og. Gat hann þó komið þeim báðum í kirkju of síðir. Árni beiskur hljóp þegar út eftir Halli. Hann drap fótum í borðið, var þá við aldur og féll er hann kom út. Þeir spurðu hver þar færi svo hrapallega. Árni beiskur er hér, segir hann, og mun eg ekki griða biðja. Sé eg og að sá liggur hér skammt frá mér er mér líkar eigi illa að eg hafi slíka för og hann. Kolbeinn mælti þá: Man engi nú Snorra Sturluson ef þú færð grið. Báðir unnu þeir Kolbeinn á honum og Ari Ingimundarson og fleiri hjuggu þeir hann og lét hann þegar líf sitt. Þá féll ofan skálinn, fyrst norðan af skálanum suður um loftið er í var skálanum. Þessir menn urðu þar undir: Ísleifur Gissurarson, Ketilbjörn bróðir hans, Björn Ólafsson, Steinn smiður, Kolbjörn, Ásgrímur. Guðlaugur piltur, Ketill sútari, Kormákur bryti létust í klefanum. Sokki Ormsson lést í litlustofu. Páll hét lausamaður einn er fannst dauður í borðhúsi í stofunni. Snauðir menn köfnuðu níu í gestahúsi og hét maður Þorfinnur faðir Þórólfs tinsmiðs. Hálfur þriðji tugur manna lést í brennunni. Halldór Ögmundarson gekk út suðurdyr af búrinu og var þar fyrir Eyjólfur Þorsteinsson og gaf honum grið. Og er hann kom mjög að kirkjunni var þar fyrir sá maður er Þorkell smiður hét er síðan var veginn á Möðruvöllum. Hann tók til hans og kvað eigi svo ótt í kirkjuna en annar hjó til hans með sverði við forkirkjuna og kom framan á hálsinn hinum hægra megin og hraut blóðið allt á kirkjuna. Var það mikill áverki. Komst hann við það í kirkju. Nú tóku öll húsin að loga nema eldhús brann eigi og litlastofa og skyrbúr.