Ísls ch. 256

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú er að segja frá Eyjólfi Þorsteinssyni að hann safnar mönnum að sér. Hann sendi orð Hrana og var hann út í Flatey. Hrani fór úr Flatey aðra nótt vikunnar og kom á Möðruvöllu í dagan og þeir sjö saman. Þessir menn voru með Hrana: Einar Grímsson, Þormóður brauðnefur, Koll-Þórður, Einar börðungur, Þórir bukksungi, Þorgeir selnasabróðir. Þessir menn voru með Eyjólfi: Ásgrímur bróðir hans, Kolbeinn grön og Ari Ingimundarson, fimmti Eiríkur Brandsson, sétti Ingjaldur skart Eyjólfsson, Kvistungar tveir, Steinþór og Jóan, þeir bræður Hámundur og Kollgrímur, og eru nú tíu. Þorgeir káti, Ófeigur Eiríksson, Andrés Brandsson, Jón af Bakka og Ljótur son hans, og eru nú fimmtán. Hafsteinn og Þórarinn Ljótsungi, Þorgilsar þrír, og eru nú tuttugu. Þorsteinn genja og Fótar-Örn, Steingrímur Naddsson, Einar úr Gaddsvík, Skraf-Oddur, og er nú hálfur þriðji tugur. Vigfús fundi, Ásmundur af Bringu, Þorleifur Fagurdæll, Einar Þorgrímsson af Öxnahóli, Þorvaldur Sveinsson, Brennu-Kári, Helgi fereygill, Brynju-Hallur og Konáll bróðir hans, Ragnhildarsynir. Tveir menn fóru hins fimmta tigar og voru þrír tigir manna í hringabrynjum og tvennar treyjur með. Þeir riðu þriðjadaginn þar til er þeir komu upp að Öxnadalsheiði. Þá kom þar í móti þeim Þorvarður úr Saurbæ og Guðmundur frá Hrafnagili, Drumb-Björn, Þorleifur Fagurdæll. Fleiri voru þeir. Kolbeinn grön bað Björn bróður sinn fara með þeim. Hann vildi það víst eigi. Leitað var og við Þorvarð úr Saurbæ og var þar þvert nei fyrir. Þorleifur sneri aftur með þeim. Helgi leistur hét maður. Hann bjó þá í Fagranesi uppi við heiði. Hann var son Þorvalds Guðmundarsonar dýra. Hann var þrímenningur Gissurar að frændsemi. Hann hljóp um daginn til Hörgárdals hið efra um fjöllin og vildi njósn gera Gissuri og sonum hans. Og er þeir Eyjólfur komu af Öxnadalsheiði þá var Helgi kominn gegnt þeim og heyrði reiðina. Tóku þeir þá að ríða mikinn. Treystist hann þá eigi að hann gæti fylgt þeim. Var þá mjög svo í dagsátur. Sneri hann þá brátt aftur. Þeir Eyjólfur komu á Hökustaði og settu þar eftir Þorbjörn arnarunga og mann með honum. Skyldi hann gæta að þaðan væri eigi njósn ger. Eftir var þar og annar maður með honum. Þar var fyrir Þorvaldur kampi og heitaðist Eyjólfur við hann en ekki var að honum gert. Og er þeir komu til Skeljungsskála segir Eyjólfur öllu liðinu að hann ætlar að stefna öllu liðinu til Flugumýrar og sækja Gissur og sonu hans annaðhvort með vopnum eða með eldi ef eigi fengju þeir öðruvís sótt. Margir voru þeir menn þar er þá þótti hvorttveggja illt, að fara og hverfa aftur. Hvarf og engi aftur sá er þar var kominn. Nú taka þeir á reið mikilli og var allgott að ríða ofan eftir héraðinu. Hafa menn það og á orði haft síðan hversu skjótt þá bar að þeir er grun höfðu af reiðinni. Og er þeir komu út um Djúpadalsá riðu þeir hið efra með fjallinu fyrir neðan Bygghól og ofan frá fjallinu í garð á Flugumýri. Þeir stigu allir af baki við rétt þá er var fyrir sunnan húsin og bundu þar hesta sína, gengu þá í einum dúni heldur hljóðlega heim að húsunum. Tveir menn voru á verði úti í túninu, Markús Marðarson og Beinir Steinsson. Markús hljóp af bænum þegar hann varð var við ófriðinn og nam eigi staðar fyrr en hann kom út til Þverár og hljóp þar í kirkju. Urðu menn svo vísir ófriðarins um nóttina víða um héraðið. Hljóp þá maður ofan til Hegraness og annar yfir til Staðar. Sá þá víða eldinn um héraðið. Hljópu menn hvervetna saman þá er vísir urðu en engir svo að þeim yrði að gagni er fyrir urðu vandræðinu. Beinir hljóp inn í skálann ófæltilega, bað menn upp standa, kvað ófrið að kominn. Hann hljóp þá þegar úr skálanum og ætlaði til útiduranna syðri, sem hann gerði, og verja sem hann mætti. Hann hafði eina handöxi vopna. Þá voru þeir Kolbeinn grön komnir í anddyrið inn fimm saman. Vann Kolbeinn á Beini, hjó með sverði í höfuðið hinum vinstra megin og svaddi sverðið allt ofan á kinnarkjálkann. Varð það mikill áverki. Beinir hörfaði undan í skálann. Þeir lágu í einni hvílu báðir, Gissur glaði og Sámur, og segir Sámur Gissuri glaða um kveldið það sama er Hrafn hafði varað hann við ófriðinn en honum hafði úr hug liðið að segja Gissuri Þorvaldssyni. Gissur glaði varð skjótastur á fætur og Björn son Ólafs chaims. Gissur hafði skyrtuna um háls sér og var eigi í ermunum er hann hljóp upp og komst í brynju og fékk skjöld einn því að allir skildir voru inn bornir um kveldið áður úr útibúri af áeggjan Gró húsfreyju. Og er Gissur kom fram úr hvílunni þá var Sámur rekkjufélagi hans högginn banahögg. Gissur heyrði er Sámur mælti þetta er hann fékk höggið: Slíks var von, segir hann. Þá voru þeir vegnir og í hvílunum Ámundi og Magnús, sunnlenskir menn báðir. Gissur glaði hljóp í kvennaskáladyrin og hafði skjöldinn fyrir sér og setti hann í dyrin og sem hann væri undir skildinum og hélt honum sem fastast en þeir Björn og Beinir vörðu dyrin yfir höfði honum.