Heið ch. 15

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Helga hét ekkja ung. Hún bjó vestur í Dölum [minnir mig]. Hennar bað maður sá er Grímur [minnir mig] hét norðan úr Eyjafirði. Konan var í ætt við Kleppjárn. Maðurinn var á alþingi og var hönum konan föstnuð. Skyldi brullaupið standa um haustið hálfum mánuði fyrir vetur [minnir mig].

Barði kom eitt sinn að búð Kleppjárns og mæltu þeir þar mundmálum [segir sagan]. Þar sá Barði Narfa og kom Barði sér brátt í tal við hann og býður hönum heim til sín og það þáði Narfi.

Þá Barði kemur af þingi talar hann við Þórarin og segir hönum af málum sínum og sér þyki þunglega á horfast.

Þórarinn mælti: "Nú er so komið sem eg vildi. Er það nú í þreytt að so sýnist vitrum mönnum sem okkur [segir sagan] og er nú óvandara en fyrri að sjá hvar að skal ganga um hefndina."

Barði bað hann fyrir sjá.

Sá maður var það sumar í þingför með Barða sem Þórður hét, bóndi á Mársstöðum í Vatnsdal. Hann átti tvo hesta alhvíta nema á eyrunum, þar voru þeir svartir. Þóttu hönum hestarnir slíkt metfé að hann vildi þá eigi missa fyrir aðra hesta. Það hafði Þórði orðið til farreks að hestar hans báðir voru í brottu [segir sagan].

Narfi verður eftir á Lækjamóti. Tekur Þórarinn á móti hönum báðum höndum so Narfa þykir leika í lyndi.

Þórólfur hét maður er bjó á Sleggjulæk í Borgarfirði. Hann var nú mjög hniginn á hinn efra aldur er saga þessi gjörðist en hafði verið hinn gildasti garpur í æsku sinni. Konu átti hann sér. Voru þau alltíð ósamþykk so sitt vildi hvert. Var hún óðmálug mjög og meðallagi vitur [segir sagan]. Hann átti vopn góð í hirslum sínum er hann hafði eigi á haldið síðan hann létti vígaferlum.

Nokkru síðar kemur Þórarinn á tal við Narfa og spyr hversu hönum sé vingað við frændur sína. Hann svarar að lítill sé vinskapur þeirra á millum.

"Muntu vilja slá kaupi við mig?" [segir sagan] segir Þórarinn. "Mér er sagt að Þórólfur frændi þinn eigi sverð gott og getir þú sótt mér það, vil eg gefa þér stóðhross væn."

Narfi vill það gjarnan.

Þórarinn selur hönum í hendur stóran hníf er hann skal gefa konu Þórólfs til að vera í fylgi með sér "er mér sagt að vopnin eru sigurauðig [segir sagan]. Mun þig ei bresta að ljúga hvað þér sýnist haganlegast hvar fyrir þú biðjir vopnanna."

Narfi bað hann að vera þar um óhræddan og gengur fús að kaupinu, hleypur síðan suður um heiði og kemur um kveld ofan í Hvítársíðu til eins frænda síns er bjó á Veggjum [minnir mig], er þar um nóttina og biður hann að ljá sér vopn og segir að einn Austmaður norður í Öxnadal [minnir mig] hafi skorað á sig til einvígis út af konu einni er báðir vildu hafa og sé stefnudagurinn að hálfs mánaðar fresti og fái hann hvergi vopn. Segir hann það líklegasta til um náttstaði sína. Hinn svarar að þetta muni allt lygi og fái hann engi vopn hjá sér.

Líkar Narfa allilla og hleypur yfir til Þórólfs sem sverðið hafði og segir honum hvað hann á um að vera [segir sagan] og segir til náttstaða sinna sem á fyrri bænum. Var vel við hönum tekið að eins [segir sagan]. Biður hann Þórólf að ljá sér vopn og kveður sér aldrei muni meiri nauðsyn á vera en nú. Þórólfur kvað sér annað nær en skipta sér af þó hann gjöri sér illindi við menn og megi hann sjálfur annast sín kvennamál og ei muni hann sleppa við hann sverðinu.

Fer Narfi þá til konu hans og tjáir henni mál sitt og gefur henni hnífinn.

Hún tekur við og þótti þing í vera, hleypur sem skjótast til karls síns og er næsta óðmálug, kveður það skömm mikla að vilja ei duga nauðstöddum frændum sínum "eða hvað skal fretkarli þínum so gott vopn þarstú ert kominn af fótum fram?" [segir sagan] og kveður það liggja ryðgað á kistubotni og muni nú lítið gagn í vera.

Hann svarar sem fyrri að hönum sé eigi það um Narfa gefið að hann sleppi vopnum sínum við hann og telur það manngi muni gjört hafa að klækjast á við hann [segir sagan].

Fer hún þá og brýtur upp hirsluna sem sverðið lá í, tekur það og selur í hendur Narfa en hann strýkur þegar norður og fær Þórarni.

Þórarinn kveður hann vel hafa rekið erindið og biður hann taka hrossin og fara norður fyrst um stund að firrast fund frænda sinna [segir sagan]. Narfa þykir gjöfin góð, fer með hrossin burtu og er hann úr sögunni.

Þeir Gíslungar [minnir mig] þrír [heldur en fjórir] bræður höfðu einn teig við Hvítá að slá og gengu að því verki allir samt og skyldi teigurinn alltíð búinn á tilteknum tíma eftir þing [hafa so Heiðarvígin gjörst eftir þessari sögu um haustið 1018].

Sá hlutur var til nýlunda þar norður um héröð, Vatnsdal og Víðidal, að af tókust öll mannamót [var so illa máð að ei varð lesið öðru vísi] á þeim misserum.

Skip hafði komið um sumarið í Blönduós. Hafði stýrimaður sem Einar hét [minnir mig] þar hest í hafti.

Maður hét Halldór [minnir mig], lítill bóndi er bjó í Kleifum [minnir mig] við Blöndubakka. Hestur stýrimanns hvarf um haustið. Klagar hann það fyrir Höskuldi goða á Höskuldsstöðum. Hann var góður maður og réttdæmur. [Þar getur og um mann nokkurn, son Þórdísar [rétt mun það minnst því þessarar Þórdísar að Spákonufelli á Skagaströnd getur Kormáks saga. Þórólfur hét maður hennar. Hún var mjög fjölkunnug. Hennar getur og í Vatnsdæla sögu að fjölkynngi einu] spákonu að Spákonufelli [að mig minnir] heldur en um hana sjálfa [hér datt botninn úr sögunni].]

[Hér lýkur endursögn Jóns Ólafssonar úr Grunnavík og skinnbókarbrotið tekur við að því er virðist nokkurn veginn þar sem henni sleppir.]

... tvo daga. Nú saknar Halldór hestanna og leitar og finnur nú og þykir vera illa haldnir og fer nú til fundar við Þórarin. Verður nú við hann skapfátt og veitir honum áverka svo nökkvi mikinn að honum var það gildur þykkur og ei banvænlegur. En þaðan af kemur það fyrir þá Höskuld og Eilíf og beiða þeir bóta fyrir þingmann sinn. Hann lætur ekki brátt við því og ekki sættust þeir á það. Og stendur nú svo búið um hríð.