Krók ch. 2

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú líða svo stundir þar til að Steinn tekur sótt. Hann lýsir yfir því að hann mundi eigi fleiri sóttir taka og kvað sér þessa mundu einhlíta til bana.

Hann mælti þá við Þorgerði konu sína: "Það vildi eg að þú seldir land þitt eftir dauða minn og færir vestur á Barðaströnd til Gests bróður þíns. Segir mér svo hugur um að Þorbjörn muni ekki rór í byggðinni við þig þó að vel haf fallið á með okkur. Varir mig að honum þyki nú dælla land þitt til beitingar en þá er eg var við."

Eftir það andast Steinn.

Nú nennir Þorgerður eigi að lóga landinu því að henni sýndist það fagurt og að flestu gott. Og er eigi liðu langar stundir versnaði fjárvarðveislan Þorbjarnar. Gengur nú fé hans í engjum Þorgerðar nótt með degi. Svo gerist að þessu mikill gangur að það bítur upp alla töðuna og var það tvo vetur að búfénu varð frá að lóga fyrir heyleysi. Þorgerður ræddi oft um við Þorbjörn að hann skyldi féið betur varðveita og stoðar það ekki. Nú leitast hún um ef nokkurir vilji land hennar kaupa en engi lést fús að sitja svo nær Þorbirni. Var því landið ekki selt.

Þess er við getið að sá maður var þar í héruðum er Barði hét, manna minnstur. Hann var kallaður Barði hinn litli. Allra manna var hann frástur og ekki hljóp hann minna en hinn besti hestur. Hann var skyggn og glöggþekkinn. Hann hafði fjárgeymslu á sumrum. Hann var tryggur og trúr um alla hluti. Þenna mann fann Þorgerður á vorþingi og spyr ef hann vilji ráðast til hennar fjár að gæta, lést honum mundu kaup fá svo honum hugnaði. Hún lýsti og því fyrir honum að hann mundi oftar þurfa og ekki minnur að geyma fjár Þorbjarnar við misgöngum, sagði honum ljúft og leitt hvað þar var til vanda garða á millum.

Barði svarar: "Ekki mundi eg heldur kjósa mig annarstaðar en með þér að vera, þanninn sem þú segir þar frá. Vex mér það ekki í augu að verja land þitt við beit annarra manna."

Fer nú Barði heim með Þorgerði og tekur til fjárgæslu. Hann gerir sér skála tvo, annan við fjall en annan á fitjum ár er þar fellur í millum húsa. Hann hefir þar náttból einart og varðar svo fé Þorbjarnar land Þorgerðar að það kemur aldrei yfir ána. Stendur hann á bakkanum og ver þaðan fénu. Aldrei gengur hann yfir ána.