Þorg ch. 95

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú ríður Þorvarður og hans félagar þar til er þeir komu til Hrafnagils. Fóru þeir heldur hljóðlega og komu þar að opnum durum, gengu þegar inn með brugðnum vopnum. Fundu þeir Halldór og segir hann þeim hvar Þorgils hvíldi. Magnús gekk að hvílunni en Þorgils svaf og horfði í loft upp og var einn í rúminu. Segja menn að Magnús hjöggi til hans með öxi um þvera bringspöluna. Hafa menn þar deilst að hvort það mundi einhlítt til bana eða eigi. Vaknaði Þorgils við það. Spratt hann þá upp og þreif ofan sverðið og hjó þegar til Magnúss. Hann hjó í sundur stálhúfubarðið svo að þegar gekk frá. Hjó hann þá hvert högg að öðru. Magnús hörfaði undan og féll á knéin. Í því gekk hjaltið af sverðinu hið efra og hljóp þá brandurinn fram úr meðalkaflaumgerðinni. Var Þorgils nú vopnlaus. Hljóp hann fram að Magnúsi og rak hann undir sig. Þeir Þorvarður hljópu þá fram að í því og unnu á honum hver sem við mátti komast. Þorgils spurði Þorvarð hvort hann skyldi grið hafa. Þorvarður mælti: Hafa muntu nú slík sem þú mátt sjá. Þá mælti Þorvarður að þeir skyldu draga hann út. Tók Þorvarður þá undir brókabeltið og drógu þeir hann utar eftir skálanum. En er þeir komu þar gegnt er Þórður prestur hvíldi þá mælti Þorgils: Þórður prestur, eg vildi gjarnan skriftast við þig og rétti til hans höndina. Þórður prestur spratt upp og vildi seilast í móti honum og bað djöflana láta hann ná að skriftast. En þeir hrundu honum í frá og náði Þorgils eigi prestinum. Þorgils spurði þá hvar væru sínir menn. Þorvarður svarar: Þessa skaltu nú fyrir þína menn hafa. Og er þeir komu í utanverðan skálann lagði Þorvarður hann með sverði. En er þeir komu út í dyrin kvaddi Þorvarður til þann mann er Jón hét og var kallaður usti að vinna að honum. Jón hjó í höfuðið niður við þreskildinum, af hjarnskálina í hárrótunum. Var Þorgils þá út dreginn. Gengu þeir Þorvarður þá inn í skálann aftur. Tóku þeir þá Berg og Ásbjörn og leiddu þá út. En þeir beiddu sér griða og fengu eigi. Voru þeir drepnir báðir. Halldór skraf vó að Bergi en að Ásbirni vó... En aðrir menn fengu grið, þeir sem með Þorgilsi höfðu verið. Síðan var þar mörgu stolið og rænt. Riðu þeir Þorvarður um daginn upp á Grund. Þetta var Vincentíusmessudag á þriðjadegi viku. Það var í öndverða dagan er þeir Þorvarður komu. Um morguninn eftir komu þeir menn Þorgils er verið höfðu á öðrum bæjum um nóttina. Þógu þeir Guðmundur bóndi og Guttormur Guttormsson líkama Þorgils. Þá var sent til Munka-Þverár og sögð ábóta tíðindin. Þótti öllum þessi tíðindi mikil og ill. Fór hann þegar í móti líkinu og með honum bræður og prestar. En er ábóti kom var honum sýndur líkami Þorgils og mörgum öðrum og sveipuðu nú. Hafa þeir svo sagt er þar stóðu yfir að Þorgils hafði tuttugu og tvö sár og sjö ein af þeim höfðu blætt. Eitt af þessum var það á hjarnskálinni er af var höggin hausinum. Veittist Þorgilsi það að hann hafði þvílíkt sár sem sagt var um kvöldið að hinn heilagi Tómas erkibiskup hafði særður verið í kirkjunni í Kantia og Þorgilsi þótti um kvöldið fagurlegast vera mundu að taka slíkan dauða. Lét ábóti þá sveipa líkið og segir svo sem margir hafa heyrt að hann kvaðst engis manns líkama hafa séð þekkilegra en Þorgils, það sem sjá mátti fyrir sárum. Lét ábóti þá aka líkinu upp til Munka-Þverár og jarða þar sæmilega. Stóð þar margur maður yfir með harmi miklum. Þorvarður var mjög óþokkaður af verki þessu um öll þau héruð sem Þorgils hafði yfirsókn haft. Mæltist þetta verk illa fyrir. Tala flestir menn er vissu að eigi vissi nokkurn mann hafa launað verr og ómannlegar en Þorvarður slíka liðveislu sem Þorgils hafði veitt honum. Er nú lokið að segja frá Þorgilsi. Riðu fylgdarmenn Þorgils þá vestur til Skagafjarðar og spurðust tíðindi þessi um allt land. Létu menn illa yfir þessum tíðindum hvort sem verið höfðu menn Þorgils eða eigi. Víg Þorgils var þá liðið var frá holdgan vors herra Jesú krists þúsund ára og tvö hundruð fimmtíu og átta ár, ellefta kal. februarii Vincentíusmessudag djákns. Þorvarður braust nú til héraðs af nýju og fékk ekki af héraði. Vildu bændur nú því síður játast undir hann sem öllum þótti hann nú verri maður en áður af verki þessu. Sat hann nú á Grund það sem eftir var vetrarins.