Þorg ch. 86

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Um sumarið eftir tók Þorgils við búi á Miklabæ í Blönduhlíð því að honum þótti það land styrkara undir bú að heyföngum en þó bær mikill. Var þar eflt rausnarbú bæði að mannfjölda og tilföngum. Þá réðst til hans um vorið Ásbjörn Illugason. Þá var og með honum Bergur Ámundason og Guttormur Guttormsson, Böðvar Klængsson og margt annarra fylgdarmanna. Var nú virðing Þorgils með miklum blóma. Þann vetur gerði Þorgils annað bú í Auðbrekku í Hörgárdal. Var þar og mannmargt og fjöldi fjár. Þetta vor lét Steinvör gera bú á Grund. Þetta sumar efnaði Þorgils til mikillar þingreiðar. Sendi hann orð öllum hinum meirum mönnum er voru í hans sveitum að þeir skyldu ríða til þings. Vikust menn vel við það. Varð hann allfjölmennur. Hafði hann allgott mannval. Hann sendi orð Einari Halldórssyni að hann riði til þings og fjölmennti sem mest. Hann hafði hundrað manna. Þar kom Sturla og Saurbæingar og Strandamenn með honum og slíkt úr Borgarfirði sem hann fékk. Á þinginu kom til móts við Þorgils Þorvarður Þórarinsson og var með þeim fagnafundur. Höfðu þau orð í milli farið að þeir skyldu með einni fylking á þing ríða. Var þingið kyrrt. Réð Þorgils mestu á þinginu. Með Þorgilsi var Jón járnbúkur mágur hans. Þorvarður þóttist eiga á honum sakir og kenndi það Jóni að hann hefði nær gengið Oddi bróður hans. Voru þá búin mál til á hendur Jóni. Þorgils og Sturla leituðu um sættir og töldu hann undan sökum. Varð þeim það erfiðdrægt því að Þorvarður hafði lagt á Jón hinn mesta fjandskap. En er kom að því er dómar skyldu út fara þá töluðu þeir Þorvarður og Þorgils þetta mál og var Þorvarður því fastari fyrir sem meir var eftir leitað. Þá mælti Þorgils: Það segi eg þér Þorvarður, þótt þú gerir Jón sekan skógarmann, að þú munt hann eiga til mín að sækja og eg mun honum eigi út kasta fyrir það. Þá lagði Sturla til: Það mun mælt Þorvarður að Þorgils hafi unnið til þess við þig þótt hann ráði eins manns sætt. Lögðu þá til fleiri að hann léti sér eigi slíkt verða að sundurþykki. Fór þá svo að Jón var eigi sóttur. Mælti Þorvarður það er hann gekk í brott að á slíku mátti sjá hversu Þorgils vildi einn öllu ráða. Þóttust menn það sjá að hvorirtveggju lögðu á mál þessi mikla þykkju. Þeir Þorgils og Þorleifur Þórðarson höfðu sæst á óþykkjur þær er verið höfðu á milli þeirra. Skyldi Þorleifur þá sætt upp greiða í gripum. Lét Þorleifur nú þær gjafir fram að þinglausnum. Gaf hann Þorgilsi stóðhross og brynjur tvær, skjöldu tvo og þrjú hundruð vöru og fingurgull mikið, tvö sáld malts. Skildust þeir með vinmælum. Þótti mönnum Þorgilsi nú flest til sæmdar horfa. Skildu þeir Þorgils og Þorvarður álitlega. Reið Þorgils þá norður til Skagafjarðar en Sturla reið til Saurbæjar. Bergur reið vestur með þeim Einari. En er þeir riðu um Bláskógaheiði segir Bergur þeim Einari og Ámunda draum þann er Bergþór í Héraðsdal hafði dreymt. Bergþór þóttist koma út um nótt. Hann þóttist sjá við ána á Víðimýri hvar stóll mikill stóð og gekk maður að stólnum og tók undan fótinn og hallaðist þá eftir stóllinn nær til falls öðrum megin. Þá þótti honum ganga að kona og mælti: Hvað stóli er þetta eða hver á hann? Þá kvað hann þetta: Þá tók hún undir: Þá sýndist Bergþóri stóllinn vera blóðugur. Síðan vaknaði hann. Þorvarður reið austur yfir ár af þingi og fundust þau Steinvör. Fékk hún þá í hendur Þorvarði bú á Grund og allar heimildir þær er hún þóttist eiga í Eyjafirði eftir Þórð bróður sinn. Sögðu menn að hún eggjaði hann á að halda sem hann væri drengur til.