Þorg ch. 72

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þessum atburðum mjög jafnfram sem nú var sagt frá gerðist það sem fyrr var ritað að Hrafn reið í brott og vestur Skjálgsdalsheiði. Er það skjótast af að segja að hann létti eigi fyrr en þeir komu til móts við Þorleif. Hann var kominn sunnan á Arnarvatnsheiði með flokk. En nú er að segja frá þeim mönnum er eftir voru á Þverárfundi að þeir leituðu undan, sumir í kirkjur en sumir í bænahús. Sumir voru þar teknir og flettir vopnum og klæðum. Sumir beiddu griða. Þorgils var góður af griðagjöfum. Þorgils hitti á grundinni í flóttanum Auðun Tómasson. Spurði Auðun ef Þorgils vildi gefa honum grið. Hann kvaðst það gjarnan vilja og spurði ef hann væri nokkuð sár. Hann kvaðst ekki sár vera en ákaflega móður. Auðun kvaðst vilja vera eftir og hvílast. Þorgils setti eftir hjá honum Ingimund bróður sinn og Dal-Jón að gæta hans. Auðun settist niður við árbakkann og kvaðst þyrsta. Ingimundur gaf honum að drekka þrem sinnum. Síðan hné hann aftur og dó litlu síðar. Þorgils reið til bæjar upp til Þverár hinnar litlu. Voru þar margir menn í bænahúsi. Þar var kominn Svarthöfði Dufgusson undir bænhússvegginn og var hann særður meiðslasárum, höggvinn um þvert andlitið. Bað hann griða heldur ákaflega. Þorgils gaf honum grið. Þar var og tekinn Ólafur Ólafsson. Bað hann sér griða en Þorgils var í því heldur tregur. Sótti Ólafur þá að Þórð Hítnesing að biðja sér griða og játti því Þorgils um síðir. Þeir Þorgils og Þorvarður riðu upp eftir héraði til Munka-Þverár og vildu vita hvort Hrafn hefði nokkuð þar komist í kirkju. En er þeir komu þar var ábóti heim kominn og segir að Hrafn var ekki þar. Riðu þá upp aftur allt þar til er þeir komu í Þórunnarey. Safnaðist þangað flokkurinn og voru þar það er eftir var næturinnar. Þorláksmessudag riðu þeir upp á eyrina þar sem flokkurinn hafði verið og sáu þar tíðindi slík sem orðin voru. Lágu þar líkamir þeirra er fallið höfðu en sumir voru brott fluttir. Þessir menn féllu þar: Eyjólfur Þorsteinsson, Eyjólfur Eyjólfsson, Auðun Tómasson, Halldór af Skinnastöðum, Þorkell hinn mikli. En alls féllu af þeirra liði átta menn eða níu. En af Austfirðingum obiit Ögmundur prjónn og Ólafur frá Bustarfelli og enn fleiri. Sextán menn eða sautján féllu í bardaganum en margir urðu sárir. Tóku þeir til að berjast milli miðsaftans og náttmála en eftir sólarfall var það er flóttinn brast. Þar voru margir menn bæði flettir vopnum og klæðum og urðu hinar mestu hrakningar. En það var lengi öndverðan bardagann að þeim Eyjólfi þótti horfa hvergi óvænna. En þessi varð endir á sem margir menn vita að Eyjólfur lést þar en þeir höfðu sigur er óvænna þótti út sigla. Um morguninn riðu þeir Þorvarður og Þorgils upp á Grund. Þar kom Eyjólfur ábóti og margir kennimenn með honum. Voru menn þá leystir til samneytis. Finnbjörn bóndi hafði fengið sár í bardaganum og var hann lagður í óstinn. Þótti það sár lítið að sjá en það varð að miklu. Var Finnbjörn hress í ferðum með Þorvarði um sumarið en það sár leiddi hann til bana. Andaðist hann um haustið Mikjálsmessudag. Var eftir hann hinn mesti mannskaði.