Þorg ch. 70

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú ríða þeir Hrafn og Eyjólfur ofan af hjallanum og stigu af baki og bundu hestana, skutu síðan á fylking og slógu upp heróp og gengu að ofan. Í þessu bili féll sá maður í óvit í liði þeirra Þorvarðs og Þorgils er Þórður krabbi hét og var Sigfússon. Og er hann raknaði við segir hann mönnum að hann þóttist séð hafa fyrir liði þeirra Hrafns og Eyjólfs þann óhreinan anda er hann átti eigi stað við að sjá og því féll hann niður. Segir Sturla svo í Þverárvísum að Þorgils vakti fyrstur bardaga þenna: Nú sigu saman fylkingar. Hlupu þeir Hrafn þar að ofan er þeir Einar og Þórður stóðu fyrir með sveit Þorgils. Hrukku þeir við vel er fremstir stóðu, er hinir grýttu er síðar gengu, og þótti þeim Hrafni þar hart við að eiga og lét hann svífa þaðan frá og þangað sem þeir Helgasynir voru fyrir. En Þorgils var fyrir miðri fylkingu hjá Sturlu því að þar var mest þörf og barðist ágæta vel og þótti annars staðar auðveldra á að sækja en þar er hann var fyrir. Þorgils hafði mikið lið haft af Snæfellsnesi vestan með sér sem fyrr segir og veitti hann Þorvarði mikið lið með sjálfs síns framkvæmd og rösklegri framgöngu. Þess getur Sturla í drápu þeirri er hann orti um Þorgils: Sturla gekk í fyrstunni fram frá öðrum mönnum. Hann hafði pansara og sverð, skjöld og stálhúfu. Þorgils mælti við hann hví hann færi svo óvarlega. Sturla svarar: Lát mig sjá fyrir báti mínum sem auðið má verða. Þorgils hljóp fram til hans og segir þeir skyldu báðir saman vera. Þessa getur Sturla í Þorgilsdrápu er Þorgils gekk fram fyrir skjöldu og barðist alldjarflega: Nú þá er þeim Hrafni og hans félögum sveif frá þeim Einari og Þórði þá eggjuðu þeir að fram skyldi ganga fylkingin og herða á eftir. Beygðu þeir Þórður og Einar að þeim þann fylkingararminn og hlutu þá hvorirtveggju nokkura áverka. Sveif Hrafn þá undan og þar að sem Þorvarður var fyrir og þeir Austfirðingar. Gekk Auðun á aðra hönd honum en Eyjólfur Eyjólfsson á aðra hönd og fylgdarmenn Hrafns aðrir og börðust allvel. Lagði Hrafn þá þegar til Þorvarðs og hvor til annars og kom í munn hvorumtveggja og varð hvortveggi sár og þó Þorvarður meir sár. Þá lagði Þorvarður til Auðunar báðum höndum og kom á hann miðjan og féll hann svo við að fótunum kastaði fram fyrir höfuðið. En svo var hann örugglega búinn að hlífum að ekki gekk á. En þó höfðu menn það fyrir satt að hann meiddist fyrir laginu. Þorgils var þar í orustu er ströngust var og barðist best sinna manna. Gekk þar og ekki á sem hann var fyrir. Hrukku menn fyrir honum því að hann lagði hart og títt en hjó stórum. Hann lagði til eins manns svo að herðarnar komu niður á grundina. En svo var hann búinn að ekki gekk á. Og hann stóð seint upp. En er þeir Þorvarður og Hrafn voru skildir snýr Hrafn þar að er Austfirðingar voru. Gengu þeir Hrafn svo fast að að hinir hrukku fyrir og gengu þeir í gegnum fylkingina. Féllu þar nokkurir menn af austanmönnum. Ögmundur prjónn hét maður. Hann var Fagranessmaður. Hann var í liði með Þorvarði. Hann sótti að Hrafni svo sem hann ætti ekki annað að gera en höggva til hans í ákafa. Hrafn átti við fleirum að sjá. Lagði hann þá til Ögmundar og kom framan í stálhúfuna og í gegnum hana og var það hans banasár og féll hann dauður til jarðar. Þar féll og Ólafur frá Bustarfelli og enn fleiri menn aðrir. Féllu þar og nokkurir menn af Hrafni. Svo segja menn er Þorvarður fékk áverkann af Hrafni að hart var við hann að eiga áður en síðan þóttist sá best hafa er honum stóð firrst hans mótstöðumanna. Tók þá og að riðlast lið þeirra Eyjólfs og þá stökk Hrafn úr bardaga og Ásgrímur Þorsteinsson og þeir þrír tigir saman. Sér Hrafn að þrotin var von sigurs. Snýr hann þá til hests síns og steig í stigreipið og ætlaði á bak og gekk eigi því að hann var þrotinn mjög af mæði. Þá lyfti Þorsteinn hvítakollur honum á bak. Hann var hestasveinn þeirra og hafði eigi verið í bardaga. Ríða síðan í brott.