Þorg ch. 69

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú er þar til máls að taka er þeir Þorgils og Þorvarður og Sturla biðja nú lið sitt búast til bardaga, hvern eftir sínum föngum. Og er þar hart frá að segja því að vopnabúnaður var alllítill. Höfðu Austfirðingar skjöldu nokkura en vestanmenn fáeina. Þorvarður talaði þá enn fyrir liði þeirra og hét þá af nýju vináttu sinni öllum þeim mönnum er með honum berðust. Þetta var næsta dag fyrir Þorláksmessu um sumarið. Þá var heitið á allsvaldanda guð og hinn heilaga Þorlák biskup að allir þeir menn sem heilir kæmust þaðan skyldu fasta dag og nótt fyrir Þorláksmessu annað sumar og syngja saltara en sumir hétu að fasta ævinlega. Fór það þá með handtökum ef þeir sigruðust. Gengu menn þá til skriftar og bjuggust síðan, stíga þá á bak og ríða upp á grundina til Þverár. Stigu menn þar af baki og bundu hesta sína. Tók Sturla þeim stað hvar þeir skyldu berjast þar sem honum þótti grjót auðfengið en þó slétt að standa. Var þá skotið á fylking. Voru menn Þorgils í hinn vestra fylkingararm. Skipaði hann þar fyrir Einari Halldórssyni og Þórði mági sínum. Þar voru þeir menn er upp höfðu staðið í Skagafirði. Var fyrir þeim Ásbjörn Illugason. Þorgils kaus af liðinu níu menn en hann var hinn tíundi. Ætlaði hann að þeir skyldu þar fram koma sem mest þótti manna við þurfa. Sturla var fyrir miðri fylkingu og með honum Ögmundur Helgason. Þorvarður var í hinn eystra fylkingararm og Austfirðingar með honum. Eyjólfur ábóti vildi enn sættum á koma og ganga á milli en Þorgils segir að það mundi til engis koma og þeir sjálfir mundu á sættast. Ábóti kallar á bræðurna og aðra kennimenn og bað þá frá ríða því að ekki vinnum vér hér.