Þorg ch. 67

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þá er þeir Hrafn og Eyjólfur höfðu sanna frétt af að þeir Þorgils voru vestan komnir reið Eyjólfur inn til Gása til skips og vildi fá vopn af þeim Austmönnum. Þar var kominn Ingimundur Arnórsson er þar bjó í Fagurey á Breiðafirði. Hann var frændi og fóstbróðir Hrafns. Hann var mikill maður og styrklegur. Eyjólfur bar honum kveðju Hrafns og það með að hann vildi að hann kæmi til móts við hann inn í Eyjafjörð og veitti honum lið ef barist væri til þess er lyki þessum málum, kvaðst víst vita að þú mundir skjótt til hans koma þegar þeim orðum væri til komið, þóttist og fá þann sendimann að þú mundir eigi mistrúa. Ingimundur svarar: Eigi er eg gjarn í ófrið. Hefi eg verið með Sturlu í vetur og hefir mér vel til hans líkað. Vil eg eigi vera í andskotaflokki hans og mun eg hvergi fara. Eyjólfur mælti: Minni verður þú í vafi um þetta en hann ætlaði. Já, segir Ingimundur, margt mun þér þykja mér lítilmannlega verða en gæta ætla eg þess að Hrafni verði eigi að mér mein. Eyjólfur mælti: Alla vega þykir mér þér fara sem lítilmannlegast. Skildust þeir að því. Tveir bræður Ingimundar höfðu verið í flokki með þeim Þorgilsi og Sturlu, Grani og Ólafur. Leyndust þeir aftur á Arnarvatnsheiði því að þeir vildu eigi fara að Hrafni. Lést Ólafur eigi mundu hafa heiman farið ef hann vissi að við Hrafn var að skipta, en lést nú Þorgilsi fylgja mundu sem hann hefði drengskap til hvað sem fyrir liggur.