Þorg ch. 60

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Um sumarið hafði Hrafn látið ríða eftir Þórði mági Þorgils og lýsti í því fjandskap við hann. En Þórður setti undan vestur til Staðarhóls þá er honum var eigi fært um Dali fyrir Hrafni. Átti Sturla þar annað bú en annað hafði hann gert í Hítardal um vorið og hafði hann það treglega fengið af Katli og þó nauðungarlaust. Og sat Sturla um sumarið ýmist á Staðarhóli eða í Hítardal. Þetta vor urðu þeir sekir á Þórsnessþingi, Gísli á Rauðasandi og synir hans. Deildu þeir Seldælir um bergtoll af Barðsgnípu. Veitti Þorgils Seldælum frændum sínum á þinginu en þeir hétu honum í mót sínum styrk. Og er Þórður kom á Staðarhól var það til tíðinda að Sturla stóð úti einn saman og voru menn að kasta steinum í stofuvegginn. Heilsaði Sturla honum og spurði tíðinda eða hvað hann vissi að segja frá þeim Hrafni og Eyjólfi. Þórður segir það að hann vissi það til Hrafns að hann var þá kominn til Staðar í Hrútafirði og þeir Þorleifur og Hrafn mundu finnast og Hrafn mundi ríða til Dala og vita hvað þeir Sturla og Þorgils hefðust að eða hve kyrrlegt honum þætti vera í sveitum. Sturla kveðst sjá að bjóst til ófriðar með þeim öllum. Þórður barði því niður. Sturla kvað ekki skipta hvað þeir segðu frá því að nú í sumar mun barist vera og munu eigi allir þaðan frá tíðindum segja. Maður hét Helgi. Hann var kallaður keis, heimamaður Sturlu. Hann var lítill maður og auðvirðilegur. Hann kastaði torfi á stofuvegginn. Honum þótti torfið borið að sér of skjótt. Var veggurinn hár en hann ókröftugur og gekk honum illa upp að kasta og viljið þér sprengja mig, segir hann. Sturla mælti: Gefstu vel fóstri, annað mun þér verða en þú springir af torfkasti. Og muntu þó eigi eiga langt ólifað. Það gekk svo eftir að Helgi keis var drepinn annað sumar eftir á Staðarhóli þá er þeir Hrafn og Ásgrímur sóttu Sturlu heim. Þetta sumar sættust Seldælir og Rauðsendir og var Gísli og synir hans jafnan vinir Þorgils síðan.