Þorg ch. 1

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

ÞorSka Böðvar son Þórðar Sturlusonar bjó að Stað. Hann átti Sigríði Arnórsdóttur. Synir þeirra voru þeir Þorgils, Sighvatur og Guðmundur. Dætur þeirra voru þær Helga er fyrr átti Páll Sámsson en síðar Þjóðólfur kotkarl, og Aldís er átti Þórður Hítnesingur, og Hallbera er átti Gunnlaugur prestur Hallfreðarson, og Guðrún og Vigdís. Þorgils var elstur sona Böðvars. Guðmundur biskup biskupaði hann tvævetran og spurði hverrar ættar hann væri. Honum var sagt. Biskup var þá að spurður hvað honum litist um sveininn. Hann mælti: Ef þessi maður bíður aldurs og þroska þá mun hann verða hraustur maður og mikill höfðingi. En eigi kemur það að mér óvörum að hann verði eigi ellidauður. Guðmundur gaf sveininum gullsylgju og mælti vel fyrir honum. Þorgils var vænn maður yfirlits, herðimikill og gervilegur, hvítur á hár og hörund, eygður manna best, miðmjór og herðibreiður, hrokkið hár og fór vel. Hann var hraustur og harðger, syndur vel og hinn mesti harðfari í hvívetna, fámæltur og fastheitinn. Hvort sem hann hét góðu eða illu þá var hann ör í að efna. Í efri vör hans var skarð það er hann var alinn með, því var hann kallaður Þorgils skarði. Sighvatur Böðvarsson var maður seinger í uppvexti en var þó mikill maður og mjúkur og vel glímufær. Hann var og syndur vel og hagur, nokkuð orðigur og lagamaður mikill. Eigi var hann fríður sýnum en þó var hann yfirbragðsmikill og kominn á sig vel, brigðlyndur og nokkuð bráðskapaður. Guðmundur Böðvarsson var fríður sýnum, mikill maður á vöxt, harðfengur í knáleikum, hægur hversdaglega og hélt mjög til gleði. Þorgils Böðvarsson óx upp að Stað með föður sínum þar til er varð víg Snorra Sturlusonar í Reykjaholti. Gerði Gissur Böðvari þann kost að sverja honum trúnaðareið eða fá honum gísla. Tók Böðvar það ráðs að fá Gissuri í gísling Þorgils son sinn og Guttorm Þórðarson bróður sinn. Þorgils var þá fimmtán vetra gamall. Voru þeir þann vetur í Tungu með Gissuri og fékk hann til þjónustu þeim aðra tvo menn, Björn Sigurðarson og Stein Bersason. Gissur var vel til Þorgils og þótti Þorgils meiri háttar. Skipaði honum hið næsta sér. Þorgils var heldur illur viðurskiptis og vandlyndur. Guttormur var hægur við hvern mann. Gróa húsfreyja var best til þeirra. Sá atburður varð þar að þá skildi á um tafl Þorgils Böðvarsson og Sám Magnússon, frænda Gissurar. Vildi Sámur bera aftur riddara er hann hafði teflt í uppnám en Þorgils lét því ekki ná. Mæltust þeir þá við heldur stuttlega. Þá lagði til Markús Marðarson að aftur skyldi bera riddarann og látið ykkur eigi á skilja um tafl. Þorgils sagðist eigi fyrir hans orð mundu gera og svarfaði taflinu og lét í punginn og stóð upp og laust við eyra Sámi svo að blæddi og mælti við: Mikið er það að vita að vér skulum nú öngvan hlut þora að halda til jafns við frændur Gissurar. Þá var fram hlaupið og sagt Gissuri og kom hann inn og spurði hvort Sámur þyrði eigi að hefna sín. Þau Guttormur og Gróa höfðu setið á palli er Gissur kom í stofu og heyrðu að hann andsakaði sveinana reiðulega. Gengu þau til og prestur með þeim. Þorgils svarar Gissuri heldur skapraunarsamlega. Gróa tók í hönd Gissuri og mælti: Hví lætur þú svo reiðulega? Mér þætti þú eiga fyrir að svara þótt hann hefði það nokkuð gert er bótþurfa væri. Gissur svarar: Eigi vil eg á þessu þinn dóm. Hún svarar: Eg skal þá bæta ef þarf. Leiddu þau Þorgils á brott og báðu þau hann vel svara Gissuri en Þorgils kvaðst það eigi mundu gera. Lögðu þá margir til og kölluðu þetta vera bernskubragð. Féll það þá niður og var Gissur færri við Þorgils en áður. Fyrir jól lét Gróa gera Þorgilsi grænan kyrtil af nýju klæði en hann gaf Sámi blán kyrtil, en hann hafði áður, og voru þeir jafnan síðan góðir vinir. Þenna vetur lét Órækja son Snorra Sturlusonar drepa Klæng Bjarnarson í Reykjaholti annan dag jóla og fóru síðan að Gissuri í Skálaholt. Var þar þá bardagi hinn níunda dag jóla. Þorgils var þá í kirkjunni því að Gissur vildi eigi að hann væri í bardaga. Fór það svo að þeir Gissur og Órækja sættust. Fór Þorgils eftir það vestur til Staðar og þeir félagar.