ÞKak ch. 31

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þórður og hans menn sóttu róðurinn sem ákafast og stefndu inn undir Reykjanes því að þeir ætluðu að þangað mundi skemmst undir land. Var þá að lagt og upp gengið. Tóku menn þá vatn á skipin því að margir voru áður ákaflega þyrstir. Var þá nón dags. Þórður bað Hrafn Oddsson ganga þá á skip sitt og róa fyrir inn til Árness og láta taka hross þau öll sem voru í víkinni. Vil eg, sagði hann, að þeir menn sem mest eru sárir ríði hrossunum undan óvinum sínum en eigi taki þeir menn hrossin er vel mega ganga og fætur hræra. En vér verðum að bera hina á fjöll upp. Gerði nú Hrafn svo en Þórður fór meir af tómi. Og er Þórður kom í víkina þá kenndi hann ferju Sanda-Bárðar og svo Trékyllinn að þeir reru þá utan að. Varð þar hinn mesti fagnafundur er þeir hittust. Rannsökuðu þeir þá liðið. Fundu þeir þá að þeir höfðu fáa eina menn látið en nálega var hver maður sár nokkuð, sá er með Þórði hafði verið. En öll alþýða var lítt sár. Lét Þórður þá kalla saman liðið og skaut á húsþingi. Þakkaði hann mönnum þá góða fylgd og fór þar um mörgum fögrum orðum. Væntir mig að nú í dag muni yður þykja hafa um turnað hamingjan með okkur Kolbeini þann tíma er vér spyrjum þann mikla mannskaða er eg hygg að þeir skulu fengið hafa hjá því sem vér. Vil eg nú biðja yður, góðir hálsar, að þér leggið til hver það er ráðlegast þykir upp að taka. Er nú svo komið voru máli að þegar er Kolbeini gefur byr þá mun hann vestur hingað sigla og sýnist mér sem vér munum lítt við komast um undanferðina á skipunum með því að vér höfðum látið tréreiðann á flestum skipum vorum. Vil eg því að þér ráðið um með mér. Lögðu menn þá allmisjafnt til. Flestir þeir er skipin áttu fýstu að eigi skyldi við þau skilja. En þeir sem ekki áttu í skipum þá geymdu heldur hvað þeim þótti sér hættuminnst og verður það að endurmæli einu. Og er Þórður sér að lítið nýtti af tillögum alþýðunnar þá tók hann svo til orðs: Svo góða raun hafið þér mér nú gefið, þessir hinir góðu mínir félagar og fóstbræður er mér hafa nú í dag svo skörulega fylgd veitt að varla munu á voru landi dæmi til finnast, að menn hafi við svo mikið ofurefli átt að skipta og svo í móti gengið drengilega sem guð þakki yður. Og eigi vil eg nú því launa yður að leiða yður nú enn á nýjaleik í háskann fyrir mínar sakir því að meira þykir mér verður einn góður drengur en allir þessir skiptötrar. Þarf hér eigi langt um að tala að menn skulu ryðja skipin og bera reiðann í kirkju og öll önnur föng. Skulu og þeir menn í kirkju er sárir eru og séu eigi með oss færir. Þeir menn skulu og með oss fara er vér hyggjum að eigi fái kirkjugrið. Var það um náttmálaskeið er þetta var allt að gert og Þórður sneri áleiðis upp með fjalli frá Árnesi. Skildu þeir þá við hann Teitur Styrmisson og Egill Sölmundarson, Kolbeinn grön, Ásgrímur baulufótur og allir þeir er honum þóttu eigi færir með sér. Fékk hann þeim hross og ósára menn til fylgdar og skyldu þeir flytjast til Steingrímsfjarðar. En er þeir komu skammt á fjallið þá gerðist Ásgrímur svo farinn af sárum að hann mátti eigi lengra fara. Var hann þá þar eftir og Gunnar nautatík og nokkurir menn aðrir. En Þórður og sú sveitin er með honum var sneri áleiðis og upp í dal þann er verður skammt upp frá Árnesi. Beiddi þá liðið hvíldar er þar var komið.