ÞKak ch. 17

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Það var Ólafsmessudag að Þórður Sighvatsson spurði þessi tíðindi er nú var frá sagt og skipkomu í Dögurðarnesi. Því skipi stýrði Eyvindur brattur sonur Eyvindar skalla. Þórður fór þegar suður yfir Breiðafjörð við heimamenn sína og var nokkurar nætur við skip í Dögurðarnesi. Komu þá menn norðan úr sveitum og segja honum öll tíðindi þau er þeir fréttu, svo það og að Kolbeinn var heima og allt kyrrlegt. Frétti hann þá að allir menn sátu heima vestur frá Skagafirði, hver að sínu búi. Síðan sendi hann þá Nikulás og Hrafn Oddsson suður til Dala og skyldu þeir safna þar hestum sem leynilegast. En hann gerði það yfirbragð fyrir alþýðu að hann mundi fara vestur í fjörðu. En þegar er hann kom suður í eyjar þá lýsti hann því fyrir heimamönnum sínum að hann mundi snúa heim til Dala og þaðan norður á sveitir svo sem honum þótti sér fært vera lengst. Snorri Þórálfsson er út kom með Þórði og fyrr var getið, hann var norðlenskur að ætt, voru þeir náfrændur hans Mörður hinn sterki og Ásbjörn Illugason og margir aðrir Norðlendingar, hann svarar þessu máli fyrst að hann vildi fara þessa ferð með Þórði ef hann skyldi ná að ráða griðum fyrir frændur sína. En Þórður kvaðst engum manni mundu griðum heita meðan hefði eigi meira vald en sagði þá mundu eigi hans orð stoða ef hann væri hvergi nærri. Snorri var og hinn stríðasti, kvaðst því að einu mundi fara ef honum væri áður þessu heitið. Skildu þeir við það að Snorri fór vestur í fjörðu en Þórður fór leið sína suður á Skógarströnd og svo inn til Dala. Fann Þórður menn sína alla laugardaginn að Höfða við Haukadalsá. Riðu þeir þá um kveldið, manni miður en hálfur sétti tugur, suður um Bröttubrekku og suður yfir Karlsháls um nóttina og svo upp eftir Kjarradal og komu fram drottinsmorgun í sólarroð til Fljótstungu svo að engi maður varð var við reið þeirra um héraðið. Riðu þeir drottinsdagskveldið á Arnarvatnsheiði. Annan dag viku var Lárentíusmessa. Þá skyldi vera mannamót fjölmennt að Giljá. Komu þar til Miðfirðingar og Langdælir og Vatnsdælir og alþýða fyrir vestan Skagafjörð. Gekk þá sú frétt að Þórður var farinn vestur í fjörðu úr Dögurðarnesi. Þótti þá öllum vænt um það að þeir mundu mega vera í friði. Þorsteinn Jónsson bjó þá í Hvammi. Þá var Eyjólfur son hans nítján vetra. Hann var manna efnilegastur í þann tíma, mikill maður og vænn. Manna var hann best á sig kominn, sterkur svo að þá voru engir hans jafnaldrar þvílíkir. Hann var þá ýmist heima með föður sínum eða heimamaður Kolbeins að Flugumýri. Þá var á vist með Þorsteini í Hvammi Mörður Eiríksson mágur hans. Hann átti Borghildi dóttur Þorsteins. Þorsteinn átti Ingunni Ásgrímsdóttur. Þorsteinn og Mörður höfðu verið á Örlygsstöðum með Kolbeini þá er Sighvatur féll og synir hans. Merði voru eignaðir áverkar við þá feðga. Mörður hafði á Örlygsstöðum spjót mikið sem þá var siðvenja. En þá er þeir riðu norðan um Vatnsskarð þá ræddi maður um að spjótið væri hlykkir einir. Annar maður svarar er reið með þeim er verið hafði í ferð með Merði: Það hefir hallast mjög í goðabeinunum. Þessi orð hafði Þórður spurt og hafði þungan hug á Merði fyrir það. Helgi hét maður og var Hámundarson. Hann bjó á Másstöðum. Hann var annar bestur bóndi í Vatnsdal en Þorsteinn. Hann átti Valgerði dóttur Kolbeins kaldaljóss. Hann var læknir mikill og hafði enn verið á Örlygsstöðum móti Sturlungum. Einar hét maður og var Hallsson. Hann bjó á Giljá. Hann var hinn vasklegsti maður og var jafnan í ferðum með Kolbeini. Hann hafði og verið á Örlygsstöðum í móti Sighvati.