Ísls ch. 154

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Órækja sat á Reykjahólum um sumarið og þóttist hafa þær fréttir úr Ísafirði að bændur mundu vera óvinir hans sem mestir þeir er verið höfðu vinir eða frændur Illuga. Var mest fyrir hafður Þórður Heinreksson og Hjálmssynir, Atli og Þormóður, og synir Valgerðar úr Ögri og þeir Gleiðungar, Pétur Sveinsson og Þorbjörn háseti. Órækja reið vestur og hafði á þriðja tigi manna og ætlaði að taka Þórð Heinreksson. Þeir komu í Reykjarfjörð í lýsing. Þórður hafði lítt sofnað og var hann genginn í hlöðu þá er þeir riðu að bænum. Þeir tóku húsin og gengu inn en Jón svartakjappi var uppi á húsunum. Hann sá að maður hljóp út hlöðuvindauga og upp í fjallið og á hamrana og sagði hann þeim eigi fyrr en maðurinn var horfinn. En er þeir vissu að hann var í brottu þóttust þeir vita að hann mundi gera öðrum mönnum njósn þeim er þeir vildu finna. Riðu þeir þá heim á Hóla. En þeir söfnuðust saman Ísfirðingar og riðu norður til Kolbeins unga níu saman og tók hann við þeim. Eftir það sendi Kolbeinn orð Órækju að þeir skyldu finnast í Miðfirði. Og er Órækju komu þessi orð reið hann suður í Saurbæ og riðu þeir Sturla báðir norður til skips í Hrútafjörð og ætluðu þaðan til móts við Kolbein. Þá spurðu þeir þar andlát Orms Svínfellings. Þá kom og maður með bréfi frá Kolbeini og var þar beðið fyrir Vestfirðingum að Órækja skyldi selja þeim grið og skyldu þeir fara heim vestur en þeir Órækja og Kolbeinn skyldu semja mál þeirra þá er þeir fyndust. Kolbeinn kveðst og eigi tóm að eiga að ríða til móts við Órækju að sinni. Þá komu þeim Órækju og Sturlu orð sunnan frá Sauðafelli að Snorri Sturluson var þar kominn og vildi finna Órækju. Riðu þeir þá suður þannig og var Snorri hinn kátasti og töluðu þeir í litlustofu Snorri og Órækja og Sturla en Tumi skenkti þeim. Þar var bjór heim kominn frá skipinu. Snorri sagði frá skiptum þeirra sona Hallveigar. Hann hafði þar og bréf er Oddur Sveinbjarnarson hafði sent honum af Álftanesi. Var þar á stafkarlaletur og fengu þeir eigi lesið en svo þótti þeim sem vörun nokkur mundi á vera. Snorri kveðst illa trúa Sunnlendingum en þó mun eg suður fara fyrst og skipa til búa minna, sagði hann, og fara þá vestur og vera þá hríðum á Hólum en stundum í Saurbæ. Margt var þar talað og riðu þeir allir samt inn í Hjarðarholt en þaðan reið Snorri suður en þeir vestur.