Ísls ch. 150

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þetta sumar kom Eyvindur brattur og Árni óreiða út með bréfum Hákonar konungs og var þeim lítt upp haldið. Þeir sögðu og ófrið þann er verið hafði um veturinn í Noregi og fall Skúla hertoga. Órækja sat í Stafaholti um veturinn og gast Snorra alllítt að kostnaði þeim er hann hafði á héraðsmönnum. Þá var og allfátt með þeim Þorleifi og Órækju. Of vorið áður hafði Svarthöfði fengið Herdísar dóttur Odds Álasonar og var hann á Eyri með Steinunni og Hrafni syni hennar. Hrafn var þá fimmtán vetra. Þann vetur er Sturla var að Sauðafelli kom Tumi Sighvatsson fyrst norðan til Sauðafells en síðan í Reykjaholt og tók Snorri við þeim. Þorkell dráttarhamar var með honum og Hjálmur Ófeigsson. Þeir voru í Reykjaholti um veturinn. En eftir jól festi Tumi sér Þuríði Ormsdóttur systur Hallveigar. Skyldi brullaup vera í Reykjaholti um vorið. Þá voru þeir þar allir að boðinu Órækja og Sturla og Þorleifur og var Snorri til allra þeirra vel. En hann beiddi Sturlu þá að hann mundi gefa upp Sauðafell við Tuma og þá var það ráðið. Þeir töluðu þá margt Snorri og Órækja en þá var Órækja fár til Sturlu frænda síns og svo til Þorleifs. Órækja fór vestur til fjarða litlu síðar og gistu að Sauðafelli. En þeir Sturla sátu báðir í Sælingsdalstungu hríðfastir sumarmálahelgi þrjár nætur á fjórða tigi manna og var þá fátt með þeim. Fór Órækja þaðan vestur til Flateyjar en Sturla á Staðarhól. Órækja kaupir þá Flatey að Þórði tiggja og gerði þar bú á en fékk Þórði Laugardal í Tálknafirði. En eftir það fór Órækja vestur í fjörðu og fann Einar Þorvaldsson frænda sinn og stefndi honum til raunarstefnu um það hvort hann hefði nokkurar heimildir á Staðarhólslandi og Hvítadal, Múla, Þverfelli, Þverdal, Eysteinsstöðum, Saurhóli. Tók Órækja heimildir á þessum löndum ef Einari bærust. Hann stefndi málinu til Þorskafjarðarþings þá er fimm vikur voru af sumri. Lét hann þá og orð fara um alla fjörðu og stefndi mönnum til Þorskafjarðarþings í greindan tíma. Kom Órækja þar þá og Ásgrímur Bergþórsson og menn úr öllum fjörðum. Þar kom Illugi Þorvaldsson með átjánda mann og var hann einn sér og ekki mæltust þeir Órækja við á þinginu. Órækja hafði fram landariftingar og hafði fyrirsögn á málinu Starkaður Snorrason. Hann var sendur sunnan frá Snorra. Sá maður reifði málið er Brandur hét Sigmundarson, Ísfirðingur forn. Þar dæmdust Órækju löndin öll. Einn maður sat í dómi úr Saurbæ, Jón son Þorbjarnar smiðs úr Holti. Með þeim Órækju og Illuga var auðsær fæðarsvipur en Ásgrímur talaði margt við báða þá. En það var orð á að Órækja grunaði Illuga því að mjög fóru menn í milli þeirra Kolbeins unga og þótti Órækju sem Illugi mundi hefjast til höfðingja í Ísafirði og hafa þar til styrk Kolbeins. Jón Ófeigsson var á þinginu. Hann mælti svo til búðunauta sinna er hann hélt sveit með Órækju: Nú mundi eg, sagði hann, stökkva af þinginu ef eg ætti Illuga hlut því að mér þykir hættlegt um hérvist hans. En þó skildu þar allir menn vandræðalaust. Gekk Órækja á Langhúf og fór vestur til Flateyjar og þaðan í fjörðu vestur.