Ísls ch. 146

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þórálfur Bjarnason var austfirskur maður að kyni og þó kominn af ætt Þorgils Oddasonar. Hann vó þann mann í Austfjörðum er hét Halla-Geir. Síðan sendi Þórarinn Jónsson hann til Kolbeins unga og var hann fylgdarmaður Kolbeins og heldur skapstór og framgjarn en það líkaði lítt öðrum fylgdarmönnum Kolbeins og þótti hann öfunda sig. Þá var þar með Kolbeini Brandur Kolbeinsson og Ísar son Páls Sæmundarsonar og þótti þeim Þórálfur heldur í áleitni við sig og gaf þeim viðurnefni og kallaði þá dúnvöttu. En Kolbeinn virti þó Brand mest frænda sinn. Kolbeinn fékk Þórálfi kvonfang, Arnríði Bjarnardóttur, og bjuggu þau á Óslandi. Hafði Þórálfur og farið af landi á braut með Kolbeini. Þórálfur var heldur óvinsæll við nágranna sína en þeir voru þá mestir menn þar í sveit Broddi Þorleifsson og Álfur Guðmundarson í Gröf. Var með þeim Þórálfi allþungt. Og um veturinn tveim vetrum eftir Örlygstaðafund fór Álfur til Staðar og minnti hann Brand á að Þórálfur hefði fast gengið að vígum þeirra Kálfs og Guttorms feðga. En Jórunn vildi þar ekki til leggja, húsfreyja Brands. Hún var dóttir Kálfs Guttormssonar. Var og ekki það orð á að hún hefði Brand fram hvatt. En svo kom því að þeir réðu aðför að Þórálfi, Brandur og Broddi og Álfur. Fékk Brandur til tíu menn eða tólf. Var hann sjálfur, annar Einar auðmaður í Vík, þriðji Böðvar botn, fjórði Sigurður Þjóðólfsson, fimmti Þorsteinn Ormsson, sétti Þorvarður Þormóðarson, sjöundi Helgi Skaftason, átti Þorgils páfi, níundi Þorleifur Grímsson, tíundi Þorsteinn Másson, ellefti Oddgeir Þórðarson, tólfti Björn mjölkarl. Með Álfi var sá maður er Skofti hét og Þorkell bríkengur, Hrafn Ólafsson. Með Brodda var Guðmundur úr Brimnesi og Naddur hét maður, Þorkell svali er þá bjó í Höfða og Hlenni son hans. Þeir tóku hús á þeim Þórálfi og gengu inn. Þar voru fyrir tólf karlar. Þórálfur komst í brynju og hljóp á lokhvíluþili og spurði hvort Brandur væri þar. Þeir kváðu hann þar vera. Þangað mun eg af þilinu, sagði Þórálfur, sem Brandur er fyrir og svo gerði hann. Hann var þá tekinn og út leiddur. Hann skriftaðist við förunaut þeirra, Sigurð Þjóðólfsson djákn, en Helgi Skaftason vó að honum. Síðan riðu þeir til Hóla og voru leystir af Bótólfi biskupi. Síðan riðu þeir til Staðar og höfðu þar setu. Fór þá Staðar-Kolbeinn upp á Flugumýri að leita um sættir og kom hann á griðum. Síðan riðu þeir allir á Flugumýri. Kolbeinn hafði margt manna fyrir og var í hörðu fari. Hann sat í stofu og var alskipuð stofan og gekk kví eftir miðju gólfinu. Brandur gekk fyrst inn og þá hver að öðrum. Kolbeinn spurði hví Brandur léti drepa Þórálf. Hann kvað margt til þess vera, sagði hann lengi illa hafa til sín verið en ekki gerði eg þetta í hefnd eftir Kálf þó að það sé borið í eyru yður. Þá spurði hann Brodda hví hann færi að Þórálfi vin hans. Broddi svarar: Því að eg var skyldastur að reka svívirðingar þinnar. Hefir hann lengi þér ótrúr verið og lymsklega þjónað þér bæði hér á landi og utanlands. Við Álf vildi Kolbeinn ekki sættast áður Brandur sagði að annaðhvort skyldu þeir allir sættast eða öngvir og beiddist þá síns hluta af mannaforráði. Allir menn áttu þá hlut í að eigi skyldi í greinir fara með þeim og sættust með því að Kolbeinn gerði átján hundrað þriggja alna aura fyrir víg Þórálfs. Brandur greiddi land á Þorleiksstöðum í Blönduhlíð og lagði Ósk það til, móðir Jórunnar, og skildust sáttir.