Ísls ch. 131

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Snorri Sturluson fór utan á Eyrum um sumarið og Þórður kakali, Þorleifur og Ólafur og komu þeir norður við Noreg og voru í Niðarósi um veturinn. Var Snorri með Pétri syni Skúla hertoga en hertoginn sat í Osló um veturinn og þeir Hákon konungur báðir. Var þá skipulega með þeim mágum báðum. Órækja var þá með hertoganum. Um vorið eftir páska fór hertoginn norður til Niðaróss en konungurinn fór út til Túnsbergs og frú Ragnhildur með drottningunni dóttur sinni. Fæddi Margrét drottning þá um vorið tveggjapostulamessu Magnús er síðar varð konungur. Hann var skírður á krossmessudag. Sturla sat að Sauðafelli um sumarið og var heldur fár til Staðar-Böðvars og annarra Þórðarsona. Þóttu honum þeir mjög hallir undir Snorra í skiptum þeirra frænda. Þeir Böðvar fundust á Veggjum um haustið og fór þá álitlega með þeim en síðar um haustið var Böðvar að Sauðafelli er hann fór norður til Kolbeins mágs síns og fór þá allvel með þeim. En á jólaföstu fóru þeir Sturla og Þórður til Sauðafells með Páli Hallssyni að ráði hans og tók Sturla allvel við þeim og hét að gera þá að sæmdarmönnum ef þeir kynnu til að gæta. Og er þeir riðu út eftir Skógarströnd reið á mót þeim kona sú er Álfheiður hét. Hún var dóttir Eyjólfs Jónssonar bróður Keldna-Valgerðar. Hún var komin frá Helgafelli og hafði skírt sig og fært sig í föðurætt en hún var þó eiginkonudóttir og einkabarn Eyjólfs. En Solveig vildi eigi taka við frændsemi hennar áður hún skírði sig því að hún þótti ólík frændum sínum í skapi og atferði. En nú er hún var skír orðin sagði Sturla að hún væri orðin arfi að hálfum Oddastað er þeir höfðu tekið eftir Eyjólf prest Sæmundarson Loftur prestur og Loðmundur faðir Jóns, föður Eyjólfs, föður Álfheiðar. Tók Sturla þá heimildir af henni á staðnum. Í þenna tíma hóf Ormur Svínfellingur ákall á fé Kols hins auðga. Kvað Ormur Kol hafa gefið sér hundrað hundraða að hann léti drepa Dagstygg Jónsson en Kolur vildi þá eigi laust láta féið. Sótti Ormur þá Sturlu að þessu máli og fóru þá margar orðsendingar millum þeirra Orms og Sturlu og var það orð á að þeir mundu fara til báðir og skipta fé Kols með sér. Kolur var fóstbróðir Andrés Sæmundarsonar og þótti honum hann skyldur til liðveislu við sig slíkt er hann mátti að gera. Þetta sama haust kom Björn Sæmundarson sunnan til Sauðafells að heimboði. Var þar þá margt talað um fé Kols og þóttist Björn hafa nokkurar heimildir á hálfu fénu og talaði vel um að Sturla skyldi hafa þær sem honum líkaði en engi handsöl höfðu þeir að því. Sturla hafði þá orð um að hann mundi til koma um vorið að skipta fénu með þeim Kol og Ormi öllum saman. En er Björn fór frá Sauðafelli veitti Sturla honum sæmilegar gjafir og skildu þeir með kærleikum. Segir Björn svo Ormi að Sturla ætlaði sér fé Kols hálft eða allt. En er Kolur spurði þetta fann hann Andrés fóstbróður sinn og sótti hann að ráðum og liði. En Andrés þóttist eigi mega deila um mál hans við Sturlu. Fór Kolur þá til fundar við Björn og sótti hann að sínu máli. Tók Björn þá málið á sig og hét fyrir að setjast. Sendi hann þá menn vestur til Sturlu og sendi honum gullhring digran og þar með aðra gripi. Lét hann þá segja Sturlu hvar komið var málinu með þeim Kol og bað hann vægja málinu fyrir sínar sakir eða gefa upp. Sturla varð mjög styggur við og vildi víst eigi þiggja gripina en kvað mál Kols við það versna skyldu er fleiri áttu hlut í.