Ísls ch. 128

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þá er Sturla Sighvatsson hafði grun af um samdrátt þeirra Snorra og Þorleifs gerði hann menn vestur í fjörðu eftir liði og norður í Reykjardal eftir Kolbeini bróður sínum og Hrafnssonum og dreif að honum lið mikið. Í páskavikunni kom vestan Gísli af Sandi og Ásgrímur Bergþórsson og mikið fjölmenni úr öllum sveitum vestan. Hann dró og lið að sér um Borgarfjörð og hafði eigi færra en fimm hundruð manna. Snorri kom sunnan í páskavikunni og drógu þeir Þorleifur þá lið saman af Rosmhvalanesi og um öll nes fyrir sunnan Borgarfjörð og höfðu þeir nær fjögur hundruð manna er þeir fóru utan á Skarðsheiði. Námu þeir staðar á Miðfitjum og gerðu ráð sín. Vildi Snorri ríða upp þegar um nóttina og láta skipta um með þeim, sagði vera mega að þeir yrðu eigi við búnir eða komi sér eigi saman ef þá bæri skjótt að en Þorleifi þótti það ófæra að hætta á svo mikinn liðsmun sem hann hugði að vera mundi. Þá vildi Snorri að þeir hyrfu aftur en Þorleifur vildi það eigi og kvað þá mundu herja út þann veg og sagði þá mundu öngu eira. Þá spurði Snorri hvert ráð hann vildi hafa. Þorleifur bað þá ríða upp í hérað og fá sér vígi og sættast þaðan að því er auðið yrði, kallaði mega verða að skipti þeirra færu svo sem um veturinn á Melum. Snorri lést þess geyma mundu að hann kæmi aldrei á vald Sturlu eða annarra óvina sinna hvað sem annað legðist fyrir. Tala þeir þar um til þess er Snorri ríður frá við annan mann og fer suður á nes en Þorleifur fer upp í hérað með flokkinn og fór um kveldið á borgina hjá Vatnshömrum. Í Borgarfirði koma þeir til Þorleifs Oddur Sveinbjarnarson og Ólafur frá Borg með sveit manna. Lið Þorleifs var vel búið að vopnum og margt hafði hann röskra manna með sér.