Ísls ch. 106

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þórði Sturlusyni þótti sem menn Órækju mundu gera margar óspektir þingmönnum hans ef hann sæti í Saurbæ eða á Hólum. Er það ráð hans að hann dregur saman lið og Böðvar son hans og ríða þeir inn til Dala og svo til Saurbæjar með hálft annað hundrað manna en hina yngri sonu sína lét hann fara á skipum, Ólaf og Sturlu, með sex tigu manna. Fóru þeir á Hóla með liði sínu og tóku þar upp bú allt og fóru síðan aftur til Saurbæjar og finna þar föður sinn. Tóku þeir allt bú það sem þar hafði verið saman dregið. Fengu þeir þá menn til að reka hvorttveggja búið út til Krosssunds en þeir fóru út eftir firði með skipin. Þórður og Böðvar riðu aftur sömu leið með flokkinn. En þeir er féið ráku fóru til matar í Búðardal en sendu sex menn til matar í Hvarfsdal. Þar bjó sá maður er Eyjólfur tjúga var kallaður og var Erpsson, frændi Þorbjarnar í Búðardal. Hann vildi eigi gefa þeim mat en þeir vildu eigi að síður hafa. Fóru svo þeirra skipti að hann hljóp til eins þeirra og særði þann banasári. Sá hét Hafliði og var ættaður af Snæfellsnesi. Síðan hljóp Eyjólfur í fjall upp og höfðu þeir hans ekki. Fóru þeir þá út eftir strönd og fundu þá bræður Ólaf og Sturlu að Melum og sögðu þeim vígið. Gengu þeir bræður þá á Langhúf og höfðu þrjá tigu manna og reru um nóttina inn til Búðardals. Voru þeir Þorbjörn og Bárður bræður farnir út til Skarðs að finna Snorra prest Narfason. En er þeir Ólafur komu þar báru þeir út hvatvetna það er laust var. Þá er Snorri prestur kom leitaði hann um sættir með þeim. Vildi Ólafur hafa sjálfdæmi en Snorri bauð gerð Þórðar föður hans. En það var að sætt að Þórður skyldi gera og skildi Ólafur það til að Sturla skyldi vera í gerð með föður sínum og lét Snorri sér það vel líka. Gekk þá Þorbjörn til handsala fyrir vígið við Ólaf og skildu sáttir. Fór Ólafur út til Bjarnarhafnar með allt ránféið og sat þar um sumarið og hafði fjölmennt. Þórður hafði fjölmennt og á Eyri um sumarið. En er þetta spurðist til Borgarfjarðar fór sunnan Jón Markússon og Sveinn son hans, Bergur og Ari, og tók Ólafur við þeim öllum og voru þeir þar.