Ísls ch. 104

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Kolbeinn ungi fór heim á Flugumýri eftir fundinn í Flatatungu og líkaði allilla við bændur þá er þar höfðu mest milli gengið. Þá urðu vísir trúnaðarmenn Jóns Markússonar að Kolbeinn ætlaði að láta drepa hann og gerðu hann varan við. Reið Jón þá þegar í brott og Sveinn son hans og syntu vestur yfir Jökulsá og námu eigi stað fyrri en þeir komu suður í Reykjaholt og tók Snorri við þeim fyrir sakir fornrar vináttu en Kolbeinn lét taka upp bú Jóns og hafði til sín. En er leið fram að þingi riðu höfðingjar til þings og flestir fjölmennir. Kolbeinn reið norðan með fimm hundruð manna. Snorri Sturluson hafði fimm hundrað manna. Þorleifur úr Görðum hafði hundrað manna. Árni óreiða hafði fimm tigu manna. Og veittu þeir Snorra báðir. Ormur Svínfellingur hafði tíu tigu manna en Þórarinn bróðir hans fimm tigu manna og voru þeir Kolbeins vinir mestir. Gissur Þorvaldsson hafði tvö hundruð manna og lét til allra skipulega. Þorvaldur Gissurarson var á þingi og Magnús biskup. Hann kom út tveimur vetrum áður. Þá hafði Sigurður erkibiskup tekið embætti af Guðmundi biskupi. Um þingið voru miklar viðsjár með mönnum því að Kolbeini forþokkaðist það mjög er Snorri hafði tekið við þeim Jóni Markússyni. Magnús biskup bannaði öllum mönnum að bera vopn til dóma. Gengu menn þá vopnlausir til dóma þar er þá skyldi mál fram flytja. En Kolbeinn gekk með flokk sinn vopnaðan upp í virki þeirra bræðra Orms og Þórarins og höfðu þeir allir samt þar flokka sína með vopnum. Snorri var með flokk sinn í brekkunni fyrir ofan Valhöll og allt vestur um Dilkinn. Var Þorleifur með honum og Árni Magnússon. Órækja var með sinn flokk upp frá lögréttu og hentu gaman að glímum. Þórarinn son Saka-Steingríms hafði gengið úr flokki Kolbeins til búðar Jöklamanna og stóð við vegginn og talaði við annan mann og stóð á víxl fótunum. Þá gengu þeir þar að Jón prestur Markússon og Sveinn son hans og hjó Sveinn á báða fótleggi honum og af annan en skoraði þó mjög á annan. Síðan sneru þeir upp milli Austfirðingabúðar og Jöklamannabúðar og stefndu svo í flokkinn Snorra. Guðmundur Ásbjarnarson brá sverði og hljóp upp og spurði hver á manninum hafði unnið. Hann Jón snaraðist við og mælti: Sveinn Jónsson vann á honum og eigi fyrir því á honum að vér vildum eigi heldur að þú hefðir fyrir orðið. Þeir Kolbeinn hljópu þegar upp og heim til búðar og tóku brynjur sínar og pansara og spjót og skjöldu og gengu síðan suður yfir á og upp á völlu. Mætti hann þá Órækju og bað hann ganga í lið með sér og hefna mannsins. Órækja kvað sér eigi sama að berjast við föður sinn. Kolbeinn varð þá allstyggur og hét á þá Orm og Þórarin til liðveislu. Bjuggust þeir þá allir til bardaga og fylktu liði sínu á völlunum fyrir neðan lögréttu milli og Austfirðingabúðar. Órækja gekk til móts við föður sinn og skipaði sér og liði sínu í brjóst á fylkingu hans. Árni óreiða var þá að að fylkja liði Snorra á norrænu og tókst það heldur ófimlega því að hann var eigi vanur því starfi. Þorvaldur Gissurarson gekk til Gissurar sonar síns og bað hann hvorigum veita, kvað það vænst til friðar ef hann misjafnaði eigi með þeim fyrir því að áður var lítill liðsmunur og hafði Snorri þó nokkuru meira. Þeir Magnús biskup og Þorvaldur Gissurarson gengu þá til Kolbeins og höfðu mikinn flokk því að biskup kallaði til sín alla lærða menn. Leituðu þeir þá um sættir og lagði Þorvaldur það til að þeir skyldu setja dóm og gera Svein sekjan. Og þetta gerðu þeir. Og kom því svo að því var heitið með griðasetning að allir menn skyldu skiljast óhappalaust á því þingi en öngvar urðu þar sættir. Þórarinn dó af sárum.