Ísls ch. 95

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Um vorið heimti Órækja kvonarmund sinn að föður sínum og stað í Stafaholti. En Snorri segir svo að hann skyldi fara vestur í Vatnsfjörð og taka þar við búi og mannaforráði því er Einar átti en lést mundu skipta hvorum þeirra til handa slíku sem honum líkaði þá er Einar þroskaðist. En Þórdísi bauð hann til sín. Órækja vildi fyrir hvern mun hafa Stafaholt en þó varð svo að vera sem Snorri vildi. Fór þá Órækja vestur með konu sína og sveit manna með honum. En er hann kom í Vatnsfjörð þótti Þórdísi illt upp að standa. Fór hún þá út á Mýrar í Dýrafjörð. En Órækja tók við búi í Vatnsfirði og tók við hverjum manni frjálsum er til hans vildi og dróst þar saman karlfjöldi mikill en brátt varð með harðindum til fengið bússins sem lengi hafði siður verið til í Vatnsfirði. Sturla Sighvatsson bjóst til utanferðar um sumarið og dró að sér vöru. Hann lét sér fátt um finnast vesturferð Órækju. Var hann jafnan heima að Sauðafelli og leið svo framan til þings. Snorri var á þingi að vanda sínum því að hann hafði lögsögn. Sighvatur kom um þingið norðan í Dali og var að Sauðafelli um þingið. En er Snorri kom af þingi sendi hann Sturlu Þórðarson eftir Sighvati og bauð honum suður þannig. Fór Sighvatur þá suður og Þórður kakali og Þorvarður úr Saurbæ. Fjórir voru þeir samt. Snorri tók allvel við þeim. Var þar allfögur veisla. Gerðu þeir bræður þá um víg Vatnsfirðinga og urðu vel ásáttir. Snorri gaf Sighvati spjót gullrekið að skilnaði og kvað það ófallið að þeir skildu gjaflaust svo sjaldan sem þeir fundust. Þá er Sighvatur var í Reykjaholti kom þar austfirskur maður og heimti fé að Sighvati en Sighvatur greiddi honum hest þann er hann hafði þannig riðið. En Sighvatur bað Valgarð Styrmisson ljá sér hest í Dali vestur. Hann var þá ráðsmaður fyrir búi í Reykjaholti. Valgarður léði honum hest bleikálóttan, bæði mikinn og sterkan og járnaðan öllum fótum og hinn besta faraskjóta. En er Sighvatur kom vestur á Brattabrekku var hesturinn þrotinn svo að hann mátti eigi standa. Sighvatur leit á hestinn og mælti: Þetta mun vera fyrir feigð Valgarðs er hestinn þraut því að þetta er með ólíkindum. Þenna dag er Sighvatur reið úr Reykjaholti reið Valgarður út á Mýrar að biðja hesta norður til Skagafjarðar eftir viðum. Þá var ger stofan í Reykjaholti. Með Valgarði var Ingjaldur Geirmundarson og Þórður Tyrfingsson og Þórður steypir Grímsson. Þeir koma í Eskiholt og báðu þar hests Halldór son Guðmundar Eskhyltings en hann synjaði. Valgarður setti aurfalinn fyrir óst honum svo að hann hné að vegginum en þeir tóku hestinn og riðu upp í Svignaskarð og átu þar mat. Eftir það fóru förunautar Valgarðs að búa hesta þeirra. En er hann var í stofu og klæddist kom Halldór í stofuna er Valgarður hafði dregið kaprún blátt fyrir andlit sér er hann hafði um hálsinn undir stálhúfunni. Halldór hjó í höfuð honum. Var það banasár. Þá hljóp Halldór út og eltu förunautar Valgarðs hann til skógar og rann hann þeim þar hvarf. Halldór kom í Vatnsfjörð að Ólafsmessu. Þar var Magnús biskup þá að veislu. Hann flutti mál hans við Órækju svo að hann tók við honum. Þetta sumar var veginn Vigfús son Kálfs Snorrasonar fylgdarmaður Klængs Bjarnarsonar. Hann var í för með Birni Sæmundarsyni. Jón son Kráks frá Hlíðarenda bjó á Egilsstöðum. Hann vildi eigi gefa þeim mat en þeir höfðu eigi að síður. En um nóttina gekk hann í skála og veitti Vigfúsi banasár og hljóp til skips og reri suður yfir á og forðaði sér. Síðan fór hann norður um land og tók Sighvatur við honum og kom honum utan. En Björn gerði til Hafliða bróður hans og lét fóthöggva hann fyrir þetta.