Ísls ch. 88

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þeir Kolbeinn Sighvatsson og Órækja Snorrason fóru báðir brott frá Sauðafelli um haustið. Fór Kolbeinn norður til föður síns og var þar um veturinn en um vorið tóku þeir feðgar heimildum á Grenjaðarstöðum af Jóni Eyjólfssyni í Möðrufelli og gerði Kolbeinn þar bú sæmilegt. Réðust þá Hrafnssynir til hans og voru með honum nokkura vetur síðan. Órækja Snorrason fór í Reykjaholt og var þar um veturinn. Þar var þá sveitardráttur mikill. Þá var Klængur Bjarnarson á sextánda vetur og hafði hann sveit aðra. Voru þeir með honum Guðmundur Ásbjarnarson, Kári son Ketils ábóta, Sturla Sveinsson, Tanni Finnbogason og enn fleiri. En með Órækju var Valgarður Styrmisson og Játvarður Guðlaugsson, Tafl-Bergur og enn fleiri. Þetta haust fóru Vatnsfirðingar víða um fjörðu að afla til búsins og þóttust vinir Sturlu þar mjög kulda af kenna. Þá kom vestan Þórður son Guðmundar Sigríðarsonar og sagði Sturlu mikið af framferði þeirra og segja það sumir að hann færði ekki í þurrð. En Sturlu fannst fátt um. Um veturinn eftir jól sendi Snorri orð Þórði bróður sínum og Böðvari að Stað syni hans að þeir skyldu koma suður í Reykjaholt að heimboði því að hann vildi þá treysta vini sína. Var það fyrir því að þá horfði til deilu með þeim Kolbeini Arnórssyni um arf Hallberu og goðorð fyrir norðan land. En er þeir komu suður þá var þar fyrir Sturla Sighvatsson og var þar allfögur veisla. En áður þeir færu í brott talaði Snorri við Sturlu og bað hann selja Vatnsfirðingum grið því að hann lést vilja að þeir kæmu þar fyrir föstu. Sturla kvað Snorra vita að þeir voru sáttir og kvað þá ekki griða þurfa. Snorri kvaðst vita að orðasveimur margur fór í milli og kvaðst eigi vita hvort honum þætti allt vel haldið: Vil eg ekki til þess hætta að þeir fari griðalausir suður hingað. Sé eg nú, segir Sturla, að þér þykja þeir eigi allt haldið hafa. Mun eg þig nú láta sjá fyrir um grið og láta hönd mína fram sem þú vilt. Síðan tók Snorri í hönd Sturlu og mælti fyrir griðum. Þórður mælti til Snorra bróður síns: Ekki þótti mér Sturla frændi okkar vera með þeim svip sem eg vildi meðan þú settir griðin. Ekki mun það, segir Snorri, allvel mun Sturla grið halda. Eftir þetta sendi Snorri menn til Vatnsfjarðar og bauð þeim bræðrum suður fyrir föstu og var það erindi að hann vildi treysta þá til liðs við sig um sumarið eftir. Það var og mælt að þeir mundu fá systra Hallveigar er þá voru með Snorra, Þuríðar og Valgerðar. Þann tíma er Snorra var þeirra vestan von sendi hann Órækju son sinn í mót þeim vestur. Kom hann í Sælingsdalstungu og beið hann þeirra þar nokkurar nætur en þeir komu eigi. Síðan reið hann heim suður.