Ísls ch. 79

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Sturla Sighvatsson sætti Þorstein Hjálmsson og Brand Jónsson og var það skilið í sætt þeirra að Þorsteinn skyldi fara með Sturlu ferðir þær er Sturla vildi. Skyldu þeir bræður Rögnvaldur og Ari og svo. Þeir Þorsteinn koma norðan um veturinn tuttugu saman til Sauðafells. Stefndi Sturla þá að sér mönnum. Var þá orð á gert að farið mundi vera að Snorra og borið upp fyrir alþýðu í stofu. En menn urðu hljóðir við það. Rögnvaldur Illugason neitaði fyrst og Halldór frá Kvennabrekku. Þorsteinn latti og en Ingimundur Jónsson vildi ekki í nánd koma þegar er þeir Þorsteinn voru við og raufst þá þessi ætlan. Sturla sagði svo að hann hefði dreymt um nóttina áður fundurinn var að maður kæmi að honum og mælti: Vittu að Snorri skal fyrr í kistuna en þú. Og réð eg það svo að Snorri mundi fyrr undir lok líða en hann og því vildi hann eigi fara en ekki lést hann eiga mundu undir Dalamönnum öll ráð sín. Nokkuru síðar reið Sturla brott úr Dölum og norður til Skagafjarðar. Hann kom á Víðimýri til Kolbeins unga og var þar um vorið. Á Víðimýri var kastali sá er Snorri Sturluson lét gera þá er Arnór Tumason hafði skipað honum ríki sitt er hann fór utan. Þeir Kolbeinn og Sturla höfðu það að skemmtan að renna skeið að kastalavegginum og vita hver lengst gæti runnið í vegginn. En er Sturla rann í vegginn gengu í sundur sinarnar aftan í fætinum og mátti hann nær ekki stíga á fótinn. Hann lá fyrst eftir en fór norður til föður síns þegar hann þóttist reiðfær.