Ísls ch. 77

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú er þar til máls að taka er þeir Hallur Arason og Þrasi koma til Staðar í Hrútafjörð. Var Hallur þar eftir en Brandur Jónsson er þar bjó fékk Þrasa annan mann. Komu þeir snemma um morguninn til Reykja. Þá var Sturla í laugu er þeir sögðu honum tíðindin. Sturla spurði hvort þeir gerðu ekki Solveigu. Þeir sögðu hana heila. Síðan spurði hann engis. En Gíslungar og margir aðrir eggjuðu safnaðar en Sturla kveðst ekki mundu hrapa að því. En hver annarra lagði til eftir sínu skaplyndi. Sturla reið heim eftir það og voru þar mjög kæld híbýli og kynni. Þar voru fimmtán menn sárir en þeir voru níu er enga björg máttu sér veita. Þrír önduðust úr sárum. Lifði Þorbjörg ysja tvær nætur en Bergþór Kollsson lifði lengur en Snorri saur lifði þeirra lengst. Klængur Hallsson lifði við örkuml og Brandur Austfirðingur. Þormóður valskur hafði mikið sár á bringu og enn fleiri en Sveinn prestur og Eyvindur brattur, Kristrún farkona, Helga Ásbjarnardóttir og Oddný voru lítt sár. Þá voru enn sárir karlar þrír og konur tvær. Það var mælt að þeirra híbýla væri mestur munur hversu gnógleg voru og góð fyrir klæða sakir og annars áður þeir komu um nóttina og hversu órækileg og fátæk voru er þeir fóru á brott. Flaut blóð um öll hús en niður var steypt drykk öllum og spillt öllu því er þeir máttu eigi með komast. Á þvertrjám í skálanum hafði legið borðfjöl mikil. Þar hafði Guðmundur skáld hlaupið á upp þá er hann heyrði höggin og lá þar svo að hann varð ekki fundinn. Menn spurðu Guðmund hvar hann hefði verið þess að hann var ekki sár. Hann kvað: Sturla jók ekki fjölmenni er hann kom heim en hafði njósnir frá sér og mest suður til Reykjaholts því að hann hafði þá virðing á að Snorri hefði rót undir verið þessum ófriði. Snorri hafði og nokkuð í fleymingi er hann spurði þessi tíðindi og kvað: Guðmundur Galtason var með Snorra. Hann kvað: En er vísur þessar komu til Sauðafells kvað Guðmundur Oddsson: