Ísls ch. 74

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Vetur þann er Guðmundur biskup var í Hvammi var unnið á Kol hinum auðga á Kolbeinsstöðum Árnasyni. Vann á honum Dagstyggur son Jóns, lítils bónda er var landseti þeirra Snorra og Hallveigar. Því tók Snorri við Dagstygg eftir áverkana. Dagstyggur var maður mikill og sterkur og heldur ógiftusamlegur. Þá var með Snorra Jón er kallaður var sterkastur maður á Íslandi. Þeir Dagstyggur báðir slógu um sumarið. Það var einn dag um sumarið að Jón murtur kallaði heim alla sláttumenn af verki og tóku hesta sína. Þetta þótti mönnum undarlegt. Þá tók Guðmundur Galtason til orða: Þeir Jón riðu norður til Staðar í Hrútafjörð og veittu Brandi Jónssyni heimsókn. Þeir tóku Vandráð heimamann Brands og hjó Jón sterkur fót undan honum og var það banasár. Þeir tóku Brand og höfðu hann suður með sér í Reykjaholt því að hann vildi eigi kúgast láta. En Snorri gerði þá sátta en gaf Brandi upp fégjaldið og skildu þeir þá vel. Þetta haustið sama fór Brandur norður í Víðidal og með honum Teitur Þorbjarnarson mágur hans og bræður Filippus, Ögmundur og Eyvindur. Þeir fala þar slátur að bóndum, Gunnari Klængssyni- hann bjó þá að Þorkelshvoli- og enn fleirum og heldur með ójafnaði. Þá fór til Þorsteinn Hjálmsson og mágar Gunnars, Rögnvaldur og Ari, og voru þeir eigi allfáir. Vildi Brandur ekki gera fyrir þeirra orð og sló í hlaupafar með þeim. Sóttu þeir fjórir Brand. Hann hafði pansara þann er ekki gekk á en svaði var á vellinum og skriðnaði hann og stakk niður hendinni. Þá hljóp Rögnvaldur að og hjó á handlegginn við hreifann svo að engu hélt nema sinunum þeim er gengu af þumalfingri. Eyvindur var og sár. Illa var bundin höndin Brands og lauk svo að af var leyst. Og skildu ósáttir. Sturla Sighvatsson sendi menn um haustið til Vatnsfjarðar og lét bjóða Þorvaldssonum sætt fyrir Hrafnssonu og brennu. En Þórður tók ekki undir það en bar fjörráð á Sturlu um föður sinn svo og Sighvat. Um veturinn sendi Snorri til Vatnsfjarðar Starkað Snorrason og í annað sinn Gest Kársson og var margtalað um þeirra erindi af þeim mönnum er eigi voru vinir Snorra of slíkt sem síðan kom fram. En um veturinn voru dylgjur miklar með Reykhyltingum og Sauðfellingum.