Ísls ch. 70

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þá er Sturla Sighvatsson spurði að stuttlega hafi farið með þeim bræðrum á þingi en Þorvaldur var eftir í Reykjaholti en lið hans fór vestur sendi hann Torfa prest suður til Þorvalds og bað hann leita um sættir með þeim Snorra. En Þorvaldur lést fara mundu ef Snorri vildi. Snorra lést það óráðlegt þykja að Þorvaldur færi fyrir sakir Hrafnssona og Jónssona en kallaði þá Sturlu ótrúlegan. Þorvaldur kvað annað lítið mundu fyrir liggja en Hrafnssynir stæðu yfir höfuðsvörðum hans. En þó varð ekki af för Þorvalds. Snorri fór út undir Hraun til Skúla til móts við Þórð bróður sinn og sagði að hann vildi fara í Dali vestur og leita eftir hlut sínum við þingmenn Sturlu og bað Þórð fara með sér með fjölmenni. Þórður kvaðst fara mundu til umbóta með þeim ef hann mætti og lést vilja gera Sturlu orð. Snorri bað hann slíku ráða. Eftir það sendi Þórður menn til Sturlu og fýsti hann ekki heima að vera. Reið Sturla þá norður um heiði til Miðfjarðar og hélt svo fréttum vestur til Dala um ferðir þeirra Snorra. Eftir þetta drógu þeir lið saman Snorri og Þorleifur Þórðarson og höfðu þrjú hundruð manna. Þórður og Böðvar komu utan með hálft annað hundrað manna. Þorgrímur Hauksson sagði draum sinn sonum Þórðar, Ólafi og Sturlu, er þeir riðu um Vatnaheiði. Hann dreymdi að hann þóttist ríða með flokkinum inn til Dala. Hann þóttist sjá að kona gekk á mót flokkinum, mikil og stórleit, og þótti honum kenna af henni þef illan. Hún kvað: Þeir Þórður riðu í Hörðadal og fundust þar flokkar þeirra, riðu síðan til Miðdala. Riðu þeir Snorri og Þorvaldur til Sauðafells en aðrir flokkar dreifðust þar um Dali. Var stefnt til Sauðafells öllum bóndum fyrir sunnan Fáskrúð. Gengu þar allir menn til eiða við Snorra og sögðust í þing með honum. Þorvaldur leitaði eftir við trúnaðarmenn Sturlu hvar hann væri eða hvenær hann mundi heim. Þeir spurðu hve honum mundi fritt ef hann kæmi heim. Skammsæta ætla eg honum þá laug, segir Þorvaldur. Flokkarnir skildu í Dölum miðvikudaginn en Ólafsmessa síðari var fimmtadag. Þórður Sturluson gekk að Þorvaldi áður þeir skildu og bað hann fara varlega og varast Hrafnssonu, lést eigi vita hvar þeir voru og kvað hann dvalist hafa svo lengi þar í sveitum að hver maður mátti njósna um ferðir hans er vildi. Guð þakki þér bóndi, segir Þorvaldur, er þú varar mig við en annað lítið mun fyrir verða en Hrafnssynir séu banamenn mínir. Oft veltir lítil þúfa þungu hlassi, sagði Þórður.