Ísls ch. 48

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Sighvatur Sturluson hafði mjög öfundarsamt setur fyrst er hann kom í Eyjafjörð en flestum bóndum líkaði því betur til hans er hann hafði lengur verið. Í þenna tíma bjó Ingibjörg dóttir Guðmundar hins dýra að Hrafnagili með sonum þeirra Halls. En sá maður var að ráðum með þeim er Hafur hét. Hann var bróðir Einars skemmings er vegið hafði Tuma son Sighvats. Þar var fátt millum húsa og Grundar. Þótti Hrafngilingum Sighvatur sitja mjög yfir sæmdum þeim er Hallur hafði haft meðan hann lifði. En þeir menn er eigi voru vinir Sighvats mæltu það að hann hefði ekki heillega farið í skiptum þeirra Kálfs Guttormssonar og Halls. Það var einn tíma að Sighvatur gekk um völl sinn upp frá húsum. Hann var í kyrtli og hafði kápu yfir sér. Hann sá þrjá menn ríða utan að garði alvopnaða og kenndi að þar var Hafur og sneri hann á móti þeim og brá að hendi sér kápunni. Þeir Hafur riðu að túngarðinum og voru engar kveðjur. Hafur spurði: Hví er goðinn svo fámennur? Eg vissi eigi að eg þyrfti nú manna við, segir Sighvatur. Þeir Hafur horfðust á um hríð áður þeir sneru á brott en Sighvatur sneri heim. Gunnar kumbi hét maður. Hann var gildur maður og var jafnan í Grímsey. Hann tók sér vist að Hrafnagili. Segja sumir menn að Hafur brygði við hann en sumir segja að hann héldi kaupi hans. Gunnar sótti Sighvat að þessu máli en hann vísaði af sér og bað hann finna Halldóru. Hún var skyld honum og vissu menn eigi tal þeirra en Gunnar var hér og hvar um veturinn þar í héraði. Það var tíðinda að Hrafnagili einn dag er þrjár vikur voru til páska að þar var kominn til gistingar Jón Birnuson. Hann var lausamaður og var vistum að Stokkahlöðu. Þar var og Höskuldur Gunnarsson. Þetta var þann vetur eftir er hann hafði vegið Ögmund prest og Gunnstein son hans. Þeim Jóni var skipað í eina hvílu báðum innar af seti en þar gegnt í annarri stafahvílu lá Hafur ráðamaður. Hann átti varðhund góðan og lá hann jafnan fyrir hvílu hans. Einni nótt áður hvarf hundurinn og fannst aldrei síðan. Hafur gekk hverja nótt til kirkju til bænahalds og er hann kom inn og hafði skamma stund hljóður verið heyrðu þeir Höskuldur snörgl til hans, fóru til og fundu að Hafur var sár fyrir brjóstinu. Hann hafði lagður verið með öxi og var hún þar og hafði Hafur hana átta. Hún hafði hangið hjá hvílunni. Þeir létust heyrt hafa að maður hljóp utar eftir skálanum, utar til útdura og suður með vegginum. Var nú ljós tendrað og var Hafur örendur og bjuggu þeir um lík hans. Um morguninn var samkoma á Grund. Voru þar þá sögð tíðindin. Þar kom Gunnar kumbi og bar á sig víg Hafurs. Sighvatur hafði mjög í fleymingi og kallaði sumrungana ódæla og ekki ráðlegt að halda kaupi þeirra. Gunnar var í umsjá Halldóru það er eftir var föstunnar. En hann týndist um vorið er þeir Sighvatur fóru úr Grímsey. En um sumarið eftir kom Jón Birnuson í Stafaholt til Snorra og sagði Sighvat hafa sent sig. Fastaði hann þar kárföstu. Lagðist sá orðrómur á að hann hefði vegið Hafur og hélst sá orðrómur lengi síðan.