Ísls ch. 46

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Sumar þetta er nú var frá sagt sendi Snorri Sturluson Jón son sinn utan. Fór með honum Árni óreiða mágur hans. Komu þeir á fund Skúla jarls og tók hann allvel við Jóni en Árni fór til Hákonar konungs því að konungurinn var hinn mesti vin hans. Þá er Loftur biskupsson kom utan fór hann til Hákonar konungs og Haraldur Sæmundarson. Hákon konungur sat í Björgvin. Það var einn dag er konungur gekk til borðs og stóð fyrir borðinu og tók laugar og þeir menn er þar mötuðust. Sá maður hljóp í stofuna er Eiríkur ungi hét. Bróðir hans hafði verið á Eyrum þá er Sæmundur tók fé fyrir kaupmönnum. Eiríkur hafði öxi í hendi og setur á háls Haraldi Sæmundarsyni svo að hann féll fyrir fætur konungi. Eiríkur tók út úr stofunni en konungur bað hlaupa eftir honum og hvar sem hann yrði fanginn þá bað hann drepa hann. Eiríkur komst út úr bænum og varð tekinn langt út frá Mylnudal og var þegar drepinn. Haraldur var allmjög sár og varð þó græddur. Guðlaugur fór af landi brott og andaðist á suðurvegum. Þenna sama vetur tók Arnór Tumason sótt og andaðist á jólum. En Ásdís kona hans var þar í Noregi og börn hans tvö, Kolbeinn og Arnbjörg. Var Kolbeinn þá þrettán vetra en hún sex vetra. Að Arnóri þótti hans mönnum hinn mesti skaði. Var það orð á að hann hefði verið hinn besti drengur og mikill einarðarmaður.