Ísls ch. 45

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þá er Loftur spurði liðsdrátt Þorvalds og það að hann ætlaði út í Eyjar þóttist hann þar kominn í brunnholu. Fór hann þá inn á land og austur undir Eyjafjöll, fyrst í Holt til Hallgerðar mágkonu sinnar. En er Þorvaldur spurði til Lofts hélt hann flokkinum austur undir fjöll og bjuggu þeir þar heldur óspaklega og í Holti mest. Loftur var þá riðinn austur undan. Voru þá sendir menn eftir honum með sáttarboðum. En Loftur var fús til sætta þegar hann vissi að kostir voru. Voru þá grið sett og fundur lagður út við Fossá út frá Skógum þar beint sem þeir höfðu fundist Sæmundur og Sigurður Ormsson. Sæmundur var í Skógum og vildi ekki nær koma. Ormur Svínfellingur var við þrjá tigu manna. Hann gengur á millum og fór vel með sér. En þeir mæltu mest á móti að sættast skyldi manndrápalaust Tumi Sighvatsson og Arnór Tumason. En er um sættir var talað fannst það á að Þorvaldur var sáttvandur, sagði svo að honum þóttu þær sonarbætur verstar ef hann yrði öxi að eyða óvinum sínum. En til þess kveðst hann þá eigi spara enn, að þeir ynnu fébóta og mannsekta slíkra sem honum líkaði. Urðu þar þær málalyktir að Þorvaldur skyldi hafa sjálfdæmi en menn allir lífs grið og lima. Loftur skildi undan í fyrstu goðorð sitt og staðfestu og lengur en þrjá vetur utan að vera. En Þorvaldur skoraði það þegar á mót að Loftur skyldi þegar ganga á vald þeirra og Haraldur Sæmundarson, Guðlaugur og Ingibjörn, Ámundi, Andrés Þorsteinssynir. Arnór tók við þeim öllum en Lofti þótti það allþungt. En þó varð svo að dregið að því varð þó öllu að játta sem Þorvaldur vildi. Arnór Tumason lagði það til að Loftur skyldi standa í þeim sporum þá er handsöl færu fram sem Sigurður mágur hans stóð þá er þeir lögðu þar virðing sína fyrir þeim Oddaverjum. Eftir það fóru handsöl fram. Síðan voru flokkar skildir og lagðist sá orðrómur á að engi flokkur hefði jafn óspakur verið sem sá er fylgdi Tuma Sighvatssyni og hann sjálfur, en engi flokkur þótti betur siðaður vera en sá er Sturla hafði. Lagði hann vel til og allgegnlega þessa mála og fékk af því mikla vinsæld suður þar. Og hefir það mælt verið síðan að hann hygði þá til mágsemda þeirra er síðan komu fram við Oddaverja. Í þessi för sá Sturla Solveigu og talaði fátt við hana eða ekki. Þorvaldur gerði gerðir þessar eftir hinum stærstum gerðum sem verið höfðu hér á Íslandi. Sumar þetta fóru þeir utan Loftur og Haraldur Sæmundarson, Guðlaugur og Ingibjörn bróðir hans. Fór Loftur með Arnóri Tumasyni. Hann braut fót sinn um sumarið og þá er festur var þótti honum illa af sér standa. Lét hann þá brjóta í annað sinn og sagði sjálfur fyrir hve binda skyldi. Festi þá vel og gekk hann lítt haltur. Arnór Tumason skipaði mannaforráð sitt í Skagafirði Þórarni syni Jóns Sigmundarsonar. Hann var settur niður á Víðimýri og skyldi gæta héraðs fyrir mönnum Guðmundar biskups ef þeir kæmu til. En Guðmundur biskup hafði verið í Odda um veturinn sem fyrr var ritað. En um sumarið fór hann vestur til Borgarfjarðar og fór þar yfir. En er á leið haustið fylgdi Þórður Sturluson honum norður til Skagafjarðar og heim á staðinn. Settist biskup þar. Héraðsmenn vildu þá enn sem fyrr útlaga hann af sínu góss.