Ísls ch. 34

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Í þenna tíma báðu þeir Arnór Tumason og Sigurður Ormsson Sighvat Sturluson að hann skyldi ráðast norður þannig í sveit. Vildi Sigurður að Sighvatur tæki við goðorðum þeim er hann hafði gefið Tuma syni hans en Arnór hafði þá lýst utanferð sinni af málum þeirra biskups. Sigurður bjó þá á Möðruvöllum í Hörgárdal og voru þau Sighvatur og Halldóra þar jafnan á kynnissókn. Og eitt sinn er Sighvatur var á Möðruvöllum kom Kálfur Guttormsson að finna hann og kærði fyrir honum missætti þeirra Halls. En Sighvatur lét sér fátt um finnast og kvaðst ekki vilja fýsa Kálf vandræða en lést honum veita skyldu hvað er honum kynni til handa að bera og mæltust þeir vel við að skilnaði. Það varð fimm vetrum eftir bardagann á Hólum á jólaföstu að Kálfur varð þess vís að Hallur Kleppjárnsson átti ferð til Munka-Þverár. Þangað fór og of daginn Jón Eyjólfsson er átti Valgerði systur Kálfs. Hann bjó í Möðrufelli og er það sumra manna sögn að það væri ráð þeirra Kálfs beggja. Kálfur fór um daginn síðar og við honum Þorbjörn kúlunef móðurbróðir hans er bjó í Núpufelli og þeir Steingrímssynir, Eldjárn prestur og Þorgeir. Þeir voru dóttursynir Tuma Kolbeinssonar. En er þeir komu til Þverár gengu þeir Hallur Kleppjárnsson tveir neðan á völlinn. Sneru þeir Kálfur þegar að móti þeim og sættu áverkum við Hall en hann hörfaði undan og varði sig. Menn voru úti á bænum og talaði Austmaður einn um hvort menn berðust þar á vellinum niðri. Jón Eyjólfsson svarar: Skylmast menn þar. Og varð því ekki til hlaupið er hann tók þannig á. Þeir Kálfur unnu allir á Halli og lét hann þar líf sitt. Sneru þeir Kálfur þá í brott og fór hann heim á Grund um kveldið. En heimamenn að Þverá bjuggu um lík Halls. Kálfur stefnir að sér vinum sínum og frændum og hafði fjölmennt á Grund og leið svo fram til jóla. Synir Halls voru ungir og var Klængur bróðir hans vígssakaraðili. Þá er víg Halls spurðist vestur í Dali til Sauðafells segja menn að Sighvatur Sturluson kvæði vísu þessa: Jóladaginn fyrsta spurði Kálfur þau tíðindi að Klængur Kleppjárnsson væri kominn á Espihól með flokk manna og gekk þar til matar. Kálfur sendi þá menn til Möðrufells og víðara á bæi að stefna mönnum að sér. Guttormur Jónsson hljóp þegar ofan til Grundar er orðsendingin kom. Þeir Klængur voru þá komnir á bæinn. Guttormur hljóp að virkinu og langt upp í vegginn svo að öxin náði á virkið og las sig svo upp. Þeir Kálfur voru fyrir í virkinu og bjuggust fyrir til varnar, bæði konur og karlar. Þeir Klængur sóttu að og höfðu á öðru hundraði manna. Fengu þeir Kálfur lítt vörn við komið fyrir liðfjölda sakir og stukku þeir úr virkinu og inn í húsin. Urðu nokkurir menn sárir af Kálfi. Einn maður hljóp í kirkju og var sá særður af Klængs mönnum innar við reiðustól. Menn áttu hlut í að sætta þá og hlýddi Klængur á það. Kom þar ekki öðru við en Kálfur seldi sjálfdæmi fyrir víg Halls og skildu þeir við það. Klængur gerði gerð þessa um vorið, tvö hundruð hundraða fyrir vígið. Kálfur skyldi vera utan þrjá vetur og héraðsekur úr Eyjafirði. Þetta fé galt Kálfur allt sem gert var og fór utan og gekk suður og tók lausn allra sinna mála, hélt og alla sætt vel.