GDýr ch. 25

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þeir Arnþrúðarsynir, Brandur og Klængur, voru að Sökku í Svarfaðardal en Eyjólfur faðir þeirra hafði búið á Völlum og hafði svo tekið staðinn handsölum að í erfð skyldi hverfa. En þá er Eyjólfur andaðist kallaði Brandur biskup sonu Eyjólfs ekki til færa og byggði þá Þorsteini Þraslaugarsyni. Hann átti frændkonu biskups. Nú kalla Arnþrúðarsynir til staðarins en Þorsteinn vill eigi lausan láta. Það var drottinsdag einn á Völlum að hvor þeirra hljóp að öðrum Klængur og Þorsteinn og gættu menn svo til að hvorgi varð fyrir áverkum. Síðan fór Þorsteinn vestur til Hóla og sagði biskupi en biskup bað hann fara heim og fékk honum mann til fylgdar er Snorri hét og var Þórðarson, systurson Víga-Starkaðar, en Starkaður hafði vegið Þorstein Arnþrúðarson sem fyrr var ritað. Þá áttu þeir hreppstefnu krossmessu um haustið á Hálsi í Svarfaðardal og um daginn er menn sátu í stofu hjó Klængur fót undan Snorra fyrir ofan kné. Annar maður vann og á Snorra er hét Grímur og varð þegar að vígi. Þorsteinn fór enn til Hóla og sagði biskupi hvað í gerðist en Arnþrúðarsynir fóru til fundar við Guðmund hinn dýra og báðu hann fara til að sitja á staðnum með þeim. Hann kveðst eigi mundu til fara og bað að þeir skoruðu Ögmundi sneis því að hann var þeim jafn skyldur en lést mundu fá til Þorvald son sinn með honum. Þá fóru þeir til fundar við Ögmund og hann fór við þeim og lét bera út úr húsum allt það er fémætt var í kirkju og í kirkjugarðinn það eigi mátti í kirkjunni vera. Kirkjugarðurinn var bæði góður og mikill og eigi svo nær húsum að þaðan mætti sækja. Síðan víggyrðluðu þeir kirkjugarðinn með röftum og bjuggust þaðan til viðnáms. Síðan skiptu þeir garðinum með sér til varnar ef þyrfti. Þar voru þrír tigir manna og hafði Ögmundur forráð fyrir þeim. En Brandur biskup lét safna mönnum í annan stað og var Hjálmur Ásbjarnarson lengst vestan þeirra manna er nokkuð merki var að og biskup sjálfur ætlaði og að fara. Og þá nótt er þeir voru þar að Hólum laust verk í andlit biskupi og var hann eigi fær. Síðan fóru þeir þaðan nær hálfu öðru hundraði manna og Kolbeinn Arnórsson var fyrir því liði og Hafur Brandsson fóstri hans. Þeir komu á Völlu og áttu tal við Ögmund. Hann kallaði þar von viðurnáms af þeim er fyrir voru og kváðust eigi mundu ganga af staðnum. Hafri leist og ekki efnilegt að sækja kirkjugarðinn og kallaði þeirra völd er til sóttu þótt garðurinn saurgaðist en eigi þeirra er hendur sínar áttu að verja. Þeir voru þar við tvær nætur og fengu sér eigi gistingar því að héraðsmenn allir voru meir með Ögmundi. Þá gaf Ögmundur þeim kú til sláturs og fengu þeir eigi katla til að sjóða og steiktu við elda. En þeir sýstu það eitt að þeir sættust á víg Snorra og var hann fé bættur og fóru við það í brott. Síðan fór Guðmundur hinn dýri til og tók í brott Arnþrúðarsonu af staðnum og fór til fundar við biskup og sættust þeir á það að biskup skyldi fá mann til að varðveita staðinn meðan hann lifði en þá skyldu þeir taka Arnþrúðarsynir en Þorsteinn skyldi og eigi hafa stað. Þá réðst til staðarins Þorkell Þórarinsson og bjó þar meðan hann lifði. Síðan tóku þeir við Arnþrúðarsynir.