GDýr ch. 22

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þá er Hallur prestur hafði skamma stund heima verið fór hann í Odda og vissu menn eigi erindi hans. En litlu síðar fór Þorsteinn Jónsson sunnan og ætlaði utan, að því er hann sagði, og Þórdís kona hans og eigi allfáir menn voru með honum. Hann fór til Eyjafjarðar og var fyrst í Miklagarði með Jóni Örnólfssyni. En er menn spurðu að Þorsteinn var í hérað kominn þá drifu Innfirðingar til hans flokkum. En er Þorgrímur spyr það þá færir hann inn bú sitt allt og ræðst hann í flokk með honum og fóru þeir út stundum á Laugaland mjög margir saman eða til skipa og voru nótt saman. Þá bjó í Auðbrekku Kálfur Guttormsson. Hann átti Ósk dóttur Þorvarðs hins auðga og hafði Guðmundur gift hana því að Þorvarður var bróðursonur hans. Og var Guðmundur ýmist heima á Bakka eða í Auðbrekku og þótti það varlegra ef í nokkurn vafa slægi. Það var einn helgan dag að þeir Þorsteinn voru á Laugalandi og riðu þaðan til skips. Þá var Guðmundur í Auðbrekku og bjuggust þeir Kálfur með sinn flokk. Þeir Þorsteinn komu fyrr með sinn flokk og stigu af baki og stóðu þeir öðrumegin búða. Þá komu þeir Guðmundur og Kálfur með flokk sinn og stigu og af baki og stóðu gegnt þeim Þorsteini og horfðust á. Þá hlógu Austmenn að því að Íslendingar létu bröstulega. Síðan gengu nokkurir menn af hvorumtveggjum að kaupmönnum og tóku sér veturtaksmenn. Tók Guðmundur þann mann er Ásbjörn hét og var kallaður lýri en þeir Þorsteinn tóku við þeim manni er Þorbjörn hét og var kallaður Grænlendingur. Þá mælti Kálfur við Guðmund: Hví skulum vér nú eigi að gangast? Er nú vel á komið og meiri von að öðrum mönnum þyki nokkuð undir að eiga nokkurn hlut í. Guðmundur svarar: Eigi vil eg vekja láta úr mínum flokki áhlaup né áköst. Þá stigu þeir á bak og riðu milli tjalda og sjávarins og svo á bak liði Guðmundar og keyrðu hart hestana eftir sandinum en Kálfur skellti sverðskálpi á skjöld sinn og skyrpti við er þeir riðu í burt. Síðan stíga þeir Guðmundur á hesta og ríða og er þeir koma á brekkurnar upp þá var þar fyrir flokkur þeirra Þorsteins. Þá mælti Kálfur: Nú er einsætt að láta eigi undan líða að vér eigumst saman og erum vér nú hálfu betur komnir en áður. Guðmundur kvað eigi vekja skyldu úr sínum flokki en bað taka við sem best ef þeir vektu. Síðan ríða þeir Guðmundur heim og áttust ekki við. En þeir Þorsteinn höfðu því þar staðar numið að sumir vildu við taka en sumir eigi. Þá um sumarið kom Þorvaldur og sunnan og gerði sættir þær er hann var til tekinn. Þar kom og Þorgrímur. Þorvaldur gerði þrjá tigu hundraða þriggja alna aura fyrir hvern þeirra Arnþrúðarsona og kallaði þá jafna við Þorfinn Önundarson. Hann gerði tíu hundruð fyrir áverka við Valgarð en tuttugu hundruð fyrir rán og heimsókn við Guðmund. Skyldu þeir þó bera heim allt það er rænt var, hlífar og vopn. Hann gerði tólf hundruð þriggja alna aura fyrir áverka við Urða-Stein. Þorgrímur reið brott af sáttarfundi. Og er þeir voru skammt komnir hleypir maður eftir þeim niður frá Auðbrekku er Máni hét og var Grímsson. Víga-Starkaður var í för Þorgríms og spurði: Hví ganar þú svo? Máni kveðst leita hests síns. Starkaður segir: Hyggur þú eigi hér vera munu í vorri för? Máni kveðst eigi mundu leita víðara ef hann vissi hvar væri. Síðan hjó Starkaður á lær honum við söðultreyjunni með handöxi og var það mikill áverki. Eftir það rak Þorgrímur hann úr föruneyti sínu og kveðst sjá að hann vildi að þeir væru aldrei í friði. Þá fór Starkaður austur í fjörðu og suður um land. Teitur kom og austan úr fjörðum og gerði gerðir þær er hann skyldi gera. Hann gerði þrjá tigu hundraða þriggja alna aura fyrir víg þeirra sérhvors sona Þórðar og kallaði þá enn jafnmenni hinna en færa aftur ránið í Arnarnes. Þeir Teitur fóru leið sína og gistu að Guðmundar föstunótt í imbrudögum um haustið. Og létust þeir Þorvaldur verða varir við kvitt þann að þeir Innfirðingar ætluðu að gera til hans heimsókn. Og fóru þeir þaðan laugardaginn.