Cookies on our website

We use cookies on this website, mainly to provide a secure browsing experience but also to collect statistics on how the website is used. You can find out more about the cookies we set, the information we store and how we use it on the cookies page.

Continue

skaldic

Skaldic Poetry of the Scandinavian Middle Ages

Menu Search

GDýr ch. 13

Guðmundar saga dýra 13 — ed. Guðrún Nordal

Not published: do not cite (GDýr ch. 13)

Anonymous SturlungaGuðmundar saga dýra
121314

text and translation

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Erlendur hét maður og var Þorgeirsson er kallaður var Óhæfu-Geir. Hann hafði verið utan með Þorvarði hinum auðga Ásgrímssyni. Hann bjó að Myrká. Hann var vinsæll maður, mikill maður og sterkur og fylgdarmaður Önundar og var þó vistum að búi sínu. Það var um vorið snemma að Erlendur fór í Lönguhlíð að finna Önund og kvaðst verða var við að menn Guðmundar fóru flokkum hvert sem þeir fóru. Hann kvaðst og vita að Saxólfur Fornason í Myrkárdal hafði jafnan fjölmennt og bað hann Önund hafa á sér vörðu meiri en áður. Þeir Leifur og Halli voru hjá og svöruðu: Fyrir litlu gengum við um allan Öxnadal og könnuðum haga allt hið efra og fundum ekki sauða nema á eina kollótta og var af fallin ullin öll og mun hún óvíða ganga í vor og ætlum vér að Guðmundur sitji fast á friðstóli sínum. Önundur svarar: Það má vera að hann sitji of stund en ef hann rís upp þá er eigi víst hve lítt hann stígur fram. Síðan fór Erlendur heim. Það var um vorið er húskarlar komu inn í Langahlíð of ljósan dag og vildu hitta Önund að því er þeir þurftu. Þeir sáu hann eigi og fór svo þrisvar og sat hann þó í rúmi sínu. Að Sökku í Svarfaðardal bjó þá Arnþrúður Fornadóttir og synir hennar. Það varð til tíðinda um myrgin er menn hvíldu í skála að öxar tvær þutu hátt á öxatré. Þá voru þær ofan teknar og áttu þeir bræður Þorsteinn og Snorri Arnþrúðarsynir. Þær þutu eigi að síður þótt haldið væri á þeim. Þá var farið eftir Guðmundi presti Arasyni og þá þögnuðu þær er hann stökkti á þær vígðu vatni. Það var viku síðar en Erlendur kom í Langahlíð að hann þóttist verða var við safnað manna og fór hann þá heiman. Það var þriðjuaftan fyrir gagndaga. Sá maður fór með honum er Haukur hét og var stjúpson hans. Þeir fóru til ár þeirrar er Barká heitir. Þá var þar fyrir Saxólfur Fornason við átta mann. Hann spurði hvert Erlendur ætlaði að fara. Hann svarar: Í Langahlíð. Saxólfur mælti: Það ráð mun eg þér kenna að þú far eigi lengra en nú ertu kominn og ætla eg þetta vera heilræði. Erlendur svarar: Eigi veit eg að þær torfærur séu á götu minni að eg megi eigi fara leið mína. Saxólfur kvað það vera sem til tækist. Erlendur reið leiðar sinnar og kom á Öxnahól og dvaldist þar um stund. Þaðan fóru þeir og voru átta saman. Og er þeir komu út of Hallfríðarstaði þá var Saxólfur þar fyrir í annað sinn. Voru þeir þá fimmtán saman. Saxólfur mælti: Snú aftur Erlendur og far eigi lengra. En veit eg að þú þykist var orðinn við að safnaður dregst að Önundi og ótti nokkur og er þín það þó drengilegt að þú viljir hann gera varan við. En það mun nú fyrir ekki koma og vera má að þú hafir þig í hættu. Er nú ekki þess að dylja að nú mun fundur vor verða. Máttu nú sjá fyrir Öxnadalsmynni hjá Grænabrú að þar kemur fram lið og þar er sól skín í hamra ofan máttu sjá að skildir blika við og eru þeir þar utan úr Svarfaðardal og mun þetta lið allt hittast og sækja Önund heim í nótt. Erlendi þótti eigi að minni þörf að fara og keyrði hestinn en Saxólfur tók í taumana. Þá hljóp Erlendur af baki og vildi hlaupa. Þá hjó Snorri Arnþrúðarson til hans en Haukur brá fyrir buklara og var hann ekki sár. Erlendur hjó í móti og brá Brandur buklara fyrir og varð og engi áverki. Þá hljóp að Sighvatur Saxólfsson og lagði spjóti til Erlends og kom í lærið ofarlega og skar inn úr. Það varð svöðusár. Og hurfu við það aftur á Öxnahól. Síðan komu flokkar þeirra Guðmundar saman á eyrunum fyrir ofan Langahlíð. Þar var og kominn Kolbeinn Tumason vestan með flokk sinn og höfðu þeir Guðmundur nær níu tigum manna. Þeir Langhlíðingar sáu nú flokkana og þóttust vita að ófrið mundu fylgja. Þeir höfðu og þar fyrir nær fimm tigum manna. Nú ræða þeir um að þeim þætti ráðlegt að búast um úti til varnar. Þar var virki nokkuð á húsum og kölluðu þeir að lengi mundi vörnin deilast af úti. Önundur kvaðst þess oft vita dæmi að illa sóttist þar er menn voru inn sóttir í hús. Þeir svara og kváðust ætla að þá mundi eldur að borinn. Önundur lét sér það ekki skiljast og vildi ráða og gengu menn inn allir.

sources

Text is based on reconstruction from the base text and variant apparatus and may contain alternative spellings and other normalisations not visible in the manuscript text. Transcriptions may not have been checked and should not be cited.

Close

Log in

This service is only available to members of the relevant projects, and to purchasers of the skaldic volumes published by Brepols.
This service uses cookies. By logging in you agree to the use of cookies on your browser.

Close

Stanza/chapter/text segment

Use the buttons at the top of the page to navigate between stanzas in a poem.

Information tab

Interactive tab

The text and translation are given here, with buttons to toggle whether the text is shown in the verse order or prose word order. Clicking on indiviudal words gives dictionary links, variant readings, kennings and notes, where relevant.

Full text tab

This is the text of the edition in a similar format to how the edition appears in the printed volumes.

Chapter/text segment

This view is also used for chapters and other text segments. Not all the headings shown are relevant to such sections.